Лю́рба ’тоўстая трэска’ (трак., віл., іўеў., шальч., Сл. ПЗБ), шальч. ’тоўсты пласт зямлі’, ’тоўсты кавалак сала’, польск. lurba ’тоўстая трэска’, рус. ёнаўск. лю́рба ’неахайны чалавек’ Запазычаны з літ. liùrba ’тоўстая трэска’, liùrba, liùrbis ’тупы, разява’, ’няўклюдны або неахайны чалавек’ (Грынавяцкене і інш., Liet. term., 182; Лаўчутэ, Сл. балт., 32). Сюды ж ваўк. лю́рба твар’ (Сцяшк. Сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ігу́менша ’жанчына (тоўстая, непаваротлівая)’ (Мат. Гом.). Фемінатыў на ‑ш‑а ад ігумен (гл.). Семантычны зрух у напрамку ’жонка ігумена’ → ’увогуле тоўстая непаваротлівая жанчына’; параўн. падобную трансфармацыю калуж. и́гумен ’жартаўлівая назва старога чалавека’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Саржа́тка ’тоўстая іголка’ (Сцяшк. Сл.). Гл. шаршатка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дра́тва, ‑ы, ж.

Тоўстая моцна прасмоленая або навошчаная нітка для шыцця абутку і іншых скураных вырабаў. Вашчыць дратву. □ Колькі разоў ні прыбягаў Толя на работу да дзядзькі Арцёма, ён бачыў, як амаль заўсёды той трымаў у роце дратву і спрытна арудаваў шылам. Даніленка.

[Польск. dratwa з ням. Draht — дрот.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bowels

[ˈbaʊəlz]

n., pl.

1) кі́шкі pl.

2) informal то́ўстая кі́шка

to move one’s bowels — спаражні́цца

3) не́тры

the bowels of the earth — не́тры зямлі́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ватэрве́йс

(англ. waterway, ад water = вада + way = шлях)

тоўстая дошка драўлянага палубнага насцілу ўздоўж борта судна.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кардо́н​1

(фр. carton, ад іт. cartone)

спецыяльная тоўстая цвёрдая папера (напр. паліграфічны к., абутковы к.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

што́кверк

(ням. Stockwerk, ад Stock = сцябло + Werk = утварэнне)

тоўстая рудная жыла, ад якой адгаліноўваецца многа пражылак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Раке́ша (рэке́ша) ’тоўстая, неахайна апранутая жанчына’ (смарг., Непакупны, Связи). Гл. рагеша.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

фалія́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Кніга фарматам у палову папяровага аркуша (звычайна старадаўняя). Тоўстыя фаліянты мінулых вякоў, зокутыя ў драўляныя, абцягнутыя скурай лаўкі, як казалі ў даўнія часы па пераплёт. Лужанін. // Наогул тоўстая кніга вялікага памеру. Дзед сядзеў пры стале над тоўстым фаліянтам. Бядуля.

[Ням. Foliant ад лац. folium — аркуш.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)