жы́цік, ‑у, м.

Травяністая расліна сямейства злакавых, якая расце сярод збожжа і лёну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агітма́савы, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да агітацыйнай, грамадска-палітычнай работы сярод мас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сярэдняпо́зні, ‑яя, ‑яе.

Сярэдні па часу выспявання сярод позніх сартоў. Сярэдняпозні сорт бульбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сярэдняра́нні, ‑яя, ‑яе.

Сярэдні па часу выспявання сярод ранніх сартоў. Сярэдняраннія сарты пшаніцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чыта́льнасць, ‑і, ж.

Пашыранасць, папулярнасць якога‑н. твора сярод чытачоў. Зайздросная чытальнасць кнігі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэко́рд м

1. спарт Rekórd m -(e)s, -e (па чым-н in D);

устанаві́ць [пабі́ць, перавы́сіць] рэко́рд éinen Rekórd áufstellen [schlágen*, überbíeten*];

рэко́рд сяро́д даро́слых Seniórenrekord m;

рэко́рд сяро́д юніёраў Juniórenrekord m;

2. (найвышэйшы паказчык) Höchstleistung f -, -en, Spítzenleistung f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

зняме́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Пазбаўлены здольнасці гаварыць (ад здзіўлення, страху, нечаканай радасці і пад.); анямелы. [Тамара] стаяла сярод пакоя белая, як сцяна, знямелая. Арабей.

2. Які страціў адчувальнасць, гібкасць; здранцвелы. [Вісарыён] не мог павярнуць галавы, так балела знямелая шыя. Самуйлёнак.

3. перан. Застылы, пануры, маўклівы. Сярод цішы начной знямелай Калыска скрыпнула — раз, два. Колас. Трынаццаты дзень у дарозе. Трынаццаты дзень сярод знямелых гор. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аэраклу́б, ‑а, м.

Грамадская арганізацыя, якая займаецца прапагандай ведаў па паветраплаванню пераважна сярод моладзі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пааціра́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Разм. Ацірацца некаторы час дзе‑н. Паацірацца сярод людзей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

варо́на, -ы, мн. -ы, -ро́н, ж.

1. Птушка сямейства крумкачовых з чорна-шэрым або чорным апярэннем.

2. перан. Пра нерастаропнага, нехлямяжага чалавека (разм.).

◊

Белая варона — пра чалавека, які рэзка выдзяляецца чым-н. сярод іншых.

Варон лічыць — быць разявакам.

|| зб. вараннё, -я́, н. (да 1 знач.).

Наляцела в.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)