Розь ’адрозненне’, ’нязгода, сварка’, ’рознагалоссе, супярэчнасць’ (Нас.). З ⁺розьнь, параўн. ст.-рус. рознь ’адрозненне, розніца’, ’варожасць’, сюды ж розь ’асобна’ (Юрч. СНЛ) у прыкладзе-ілюстрацыі: ні дываў ёй грошы, розь елі, паходзіць з въ розьнь. Параўн. рус. дыял. розь ’розніца’, ’нязгода, сварка’. Да розны (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
tiff [tɪf] n. суты́чка; сва́рка (нязначная);
She had a tiff with her boy-friend. Яна трохі пасварылася са сваім сябрам.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
unpleasantness [ʌnˈplezntnəs] n.
1. непрые́мнае пачуццё
2. сва́рка, непаразуме́нне;
have a slight unpleasantness with smb. крыху́ пасвары́цца з кім-н.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
wrangle1 [ˈræŋgl] n. (about/over) шу́мная спрэ́чка; сва́рка;
They are involved in a legal wrangle. У іх судовая справа.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
бата́лія, ‑і, ж.
1. Уст. Бітва, бой. Гродзенская губерня была месцам жорсткіх баталій у вайну 1812 года. / у перан. ужыв. Футбольныя баталіі.
2. Разм. жарт. Бурная сварка, бойка. [Рымар:] — Учора трохі кепска атрымалася. Прымусіў вас быць сведкам сямейнай баталіі. Арабей.
[Фр. bataille.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дадзе́ць сов.
1. досади́ть;
2. наску́чить, надое́сть, утоми́ть;
сва́рка гэ́та ўжо дадзе́ла — ссо́ра э́та уже́ наску́чила (надое́ла)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
Рэ́занне ’парэзаны лесаматэрыял, дровы’ (Юрч. СНЛ), ’сварка’ (Жд. 2). Славацк. rezina ’пілавінне’. Ад рэзаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тро́біл ‘сварка’: тробіл падняць (ветк., Palaeoslavica, 21, 2, 148). Няясна; магчыма, звязана з труб, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Нязла́гада (нізлагада, незлагада) ’нязгода, сварка, неспакой’ (дзярж., Нар. сл., Мат. Гом.). Магчыма, кантамінацыя нязгода × лагода (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Каланты́ра ’сварка’ (Мат. Гом.). Аддзеяслоўны дэрыват; рэгіянальнае ўтварэнне ад калантырыць ’выклікаць сварку; сварыцца’. Рус. колотырить ’сварыцца, выклікаць сварку, рабіць, гаварыць што-н. насуперак’. Да семантыкі дзеяслова параўн. рус. дыял. колотник ’задзіра, буян і інш.’, колотня ’спрэчка, сварка’, колотиться ’біцца’, укр. колотиться ’сварыцца’, усе да колотить, гл. калаціць. Аб словаўтварэнні параўн. наступнае слова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)