тачы́ла, ‑а, н.

Тачыльны камень, а таксама станок для навострывання рэжучых інструментаў. Тачыла, як велізарны круглы пірог, тырчала паміж дзвюх прыбітых да станка дошак. Броўка. У саўгаснай кузні малады хлопец налягаў на тачыла. Стары прыціскаў да каменя ржавае жалеза. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Перагі́ ’паездка гасцей маладой да маладога, пярэзвы’ (ганц., Сл. ПЗБ), беласт. піро́гі ’частаванне праз тыдзень пасля вяселля’ (там жа). Да піро́г (гл.). Параўн. польск. pierogi ’варэнікі’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Макаўнік 2 ’пірог з макам’ (Мат. Гом.), макоўнік ’тс’ (Ян.), укр. маківни́к ’праснак з мёду і маку’. Рус. ма́ковник, польск. makownik, чэш. makovník ’тс’. Да мак, макавы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

flan

[flæn]

n.

1) адкры́ты піро́г з садавіно́й або́ крэ́мам

2) кружо́к манэ́ты (яшчэ́ не адчака́ненай)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

missráten

*

I

vi (s) не ўдава́цца

der Kúchen ist ~ — піро́г не ўда́ўся

II

a няўда́лы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

прыпалі́ць сов.

1. заже́чь;

п. лучы́ну ад ля́мпы — заже́чь лучи́ну от ла́мпы;

2. приже́чь;

п. піро́г — приже́чь пиро́г;

3. разг. прикури́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ *Прапека, пропэка ’здобны пірог’ (Сл. Брэс.). Зваротны дэрыват ад прапячы < пячы з узнаўленнем першаснага ‑к‑, гл. прапячы ’спячы’: свежага хлеба прапякла (ігн., Сл. ПЗБ); да семантыкі прэфікса параўн. праварыць ’зварыць’ (ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

cobbler

[ˈkɑ:blər]

n.

1) шаве́ц -ўца́ m.

2) напо́й зь віна́, со́ку й лёду

3) садаві́нны піро́г

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Па́ска 1 ’Вялікдзень’, ’велікодная булка, святочны пірог’ (Мат. Гом., Сл. Брэс., Ян., ТС). Да па́сха (гл.).

Па́ска 2 ’пасьба’ (круп., Сл. ПЗБ). Да па́сці (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко, Афікс. наз., 47.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

падпалі́ць, -палю́, -па́ліш, -па́ліць; -па́лены; зак., што.

1. Паднёсшы агонь, запаліць.

П. дровы.

2. Наўмысна, са злосным намерам учыніць пажар дзе-н.

П. хату.

3. Даць падгарэць чаму-н.

П. пірог.

4. і у чым. Раскласці агонь у печы, каб згатаваць ежу, ацяпліць памяшканне.

П. печ або ў печы.

|| незак. падпа́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. падпа́льванне, -я, н. і падпа́л, -у, м. (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)