пацы́ркаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.
Абл. Падаіць. [Нявестка], відаць, спярша сваю [карову] пацыркала, а потым ужо спяшалася сюды. Гроднеў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зрыхтава́цца, ‑туюся, ‑туешся, ‑туецца; зак.
Абл. Падрыхтавацца. Зрыхтаваліся [члены Рэўваенсавета] даць залп у дзверы, а потым канчаць з сабою. Гарэцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тата́каць, ‑ае; незак.
Разм. Тое, што і татахкаць. Прыглушана татакалі колы, потым звягліва зарыпелі тармазы — цягнік спыняўся. Савіцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шорг, выкл. у знач. вык.
Разм. Ужываецца паводле знач. дзеясл. шоргаць — шоргнуць. Сядзеў ціхенька, а потым — шорг нагой.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прэтарыя́нцы
(лац. praetoriani)
1) салдаты асабістай варты прэтара ў Стараж. Рыме, а потым — салдаты імператарскай гвардыі;
2) перан. наёмныя войскі, якія служаць апорай улады, заснаванай на насіллі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
АМЕ́НЦЫЯ
(ад лац. amentia вар’яцтва),
від зацямнення свядомасці (фрагментарнасць успрымання, бязладнае мысленне, узбуджэнне, потым амнезія).
т. 1, с. 312
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
плю́скат, ‑у, М ‑наце, м.
Шум, які атрымліваецца ад удару чым‑н. па вадкасці або ад удару вадкасці аб што‑н. Потым з кійком пачаў хадзіць да мора, падоўгу сядзеў на беразе, слухаючы плюскат хваль. Хомчанка. Данёсся новы вясёлы крык, потым плюскат, зачарнеўся човен і пад’ехаў Манг. Маўр.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мло́снасць, ‑і, ж.
Тое, што і млосць. На хвіліну .. [Алесь] успамінае сябе, а потым наплывае змрок, млоснасць і адчай... Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сві́нтус, ‑а, м.
Разм. Свінтух. Сяргей прымоўк, потым стукнуў кулаком па калене: — Ах, свінтусы!.. Ну, што цяпер зробіш... Місько.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Аглашэ́ны ’някемлівы, прыдуркаваты’ (Нас.), рус. оглашенный да царкоўнаславянскага. Першапачаткова, аглашэны ’пераконаны’ (гл. аглашаць), а потым экспрэсіўна-іранічнае ’някемлівы’ (магчыма, пад уплывам аглушаны) (Праабражэнскі, 1, 141).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)