2. Словы, якія прыгаворваюцца ў час плачу. Чую прычытанне, Чую плач я нечы.Колас.[Маці] адразу спыніла прычытанні і стала ціха плакаць.Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ско́гліць, скоглю, скогліш, скогліць; незак.
Абл. Жаласна павіскваць; скуголіць (пра жывёлін). // Жаласна плакаць (пра чалавека). Як загаварыць [Яўхім], дык, здаецца, спявае. І не так сабе спявае, а проста-такі скогліць, енчыць.Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
röhren
vi
1) паляўн. трубі́ць, (пра аленя)
2) дыял. раўці́, пла́каць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
bemoan
[bɪˈmoʊn]1.
v.t.
апла́кваць, пла́каць па кім-чым
2.
v.i.
быць у жало́бе, насі́ць жало́бу
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ву́дрыгплакаць прысл. ’моцна, усхліпваючы, плакаць’ (З нар. сл., калінк.). З в‑ і дрыг (да дрыжаць, дрыготка) з устаўным у, дзе дрыг першапачаткова вінавальны склон (параўн. рус.навзрыд, вдребезги і г. д.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
куга́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм.
1.Плакаць (пра грудное дзіця). Кухня даўно супакоілася, і толькі цяпер кугакае дзіця.Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мітуслі́васць, ‑і, ж.
Уласцівасць мітуслівага. [Пачулія:] — Найбольш мне мітуслівасць твая не падабаецца, я люблю працаваць спакойна: выйграў — добра, прайграў — плакаць не буду.Самуйлёнак.Варта было прыйсці Галынскаму, як разгубленасць і мітуслівасць зніклі.Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Квяліць ’дражніць, крыўдзіць’ (Сл. паўн.-зах., КЭС, лаг., Жыв. сл., З нар. сл., Сцяц., Мат. Гом., Грыг., Янк. БП). У апошняй крыніцы: «Маўчанка не квяліць, але славу вялічыць». Укр.квілити, рус.квелить ’тс’, балг.цвеля ’гнявіць’, серб.-харв.цве́лити ’засмучваць’, славен.cvéliti ’тс’, польск.kwielić ’плакаць’, ст.-чэш.kvieliti ’плакаць, мучыць’, в.-луж.cwělić ’мучыць’. Прасл.kvěliti — каўзатыў да kviliti. Першае мела значэнне ’вымушаць плакаць’, другое — ’плакаць’ (Слаўскі, 3, 488; ЕСУМ, 2, 418; Ваян, RÉS, 37, 156–157). Паралелі за межамі славянскіх моў адсутнічаюць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Плак ’плач’ (Нас.; Бяльк.; Юрч. Вытв.), плакалі, плакма плакаць, плакаць пяаком ’бедаваць, слёзна наракаць, плачучы, скардзіцца’ (Нас., ТС), мсцісл.плакану́ць ’горка паплакаць’, пяа‑ кыпьнік, плакун ’плаксун’ (Юрч. Вытв.), рус.пск., калін., наўг.плак ’плач, слёзы’, славен.plak ’плач, патаканне’, серб. славойск. plak ’голас вароны’. Да плакаць (гл.). Утворана па ўзору крык, крок пры дапамозе суф. ‑ь, што далучаўся да асновы *plak‑.