педэра́ст

(гр. paiderastes = які любіць хлопцаў)

чалавек, які займаецца педэрастыяй.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фантазёр

(ад фантазіраваць)

чалавек, які любіць фантазіраваць, строіць няздзейсныя планы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

лізу́н, ‑а, м.

Разм.

1. Той, хто любіць лізаць, лізацца (пра жывёл).

2. Той, хто любіць цалаваць, цалавацца.

3. перан. Ліслівец, падлізнік, падхалім.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bookworm [ˈbʊkwɜ:m] n.

1. чалаве́к, які́ любіць чыта́ць, кні́жнік

2. кні́жная моль

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

паспрача́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.

1. гл. спрачацца.

2. Уступіць у спрэчку, у спаборніцтва.

П. ў майстэрстве.

3. Правесці які-н. час у спрэчцы.

Яна любіць п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лізу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

1. Той, хто любіць лізаць, лізацца.

2. перан. Ліслівец, падлізнік, падхалім.

|| ж. лізу́ха, -і, ДМ -зу́се, мн. -і, -зу́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

звя́га, -і, ДМ звя́зе, ж. (разм.).

1. Надакучлівы брэх (сабакі).

Воўк сабакі не баіцца, але звягі не любіць (прыказка).

2. Назойлівае прыставанне з просьбамі, напамінамі, патрабаваннямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пясту́н, пестуна́, мн. пестуны́, пестуно́ў, м.

1. Той, хто любіць песціцца; балаўнік.

2. Той, каго вельмі песцяць, распешчваюць.

|| ж. пясту́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

франтава́ты, -ая, -ае.

1. Схільны да франтаўства; які любіць франціць.

Ф. хлопец.

2. Пра адзенне, прычоску і пад.: моднага крою, фасону.

Ф. гарнітур.

|| наз. франтава́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыродалю́б, ‑а, м.

Той, хто любіць прыроду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)