сенажа́ць ж.
1. сеноко́сное уго́дье, луг м.;
скарыста́ць пад с. — испо́льзовать под луг;
касі́ць ~ці — коси́ть луга́;
2. (место косьбы) сеноко́с м., поко́с м.;
пайсці́ на с. — пойти́ на сеноко́с (поко́с)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
запярэ́сціцца, ‑ціцца; зак.
Стаць пярэстым ад чаго‑н. Луг запярэсціўся рознакаляровымі касынкамі, стракатым адзеннем дзяўчат, і — паплыла песня. Лупсякоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
альпі́йскі, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да Альпаў.
2. Які размешчаны, знаходзіцца на гарах; высакагорны. Альпійскі луг. Альпійская расліннасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хаты́ль, ‑я, м.
Абл. Хатуль. Я закінуў за плечы свой дарожны хатыль і пабрыў на луг, абмінаючы кусты вербалозу. Чыгрынаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сенажа́ць ‘травастой; месца, дзе расце трава на сена; луг’, ‘пара касьбы сена’ (ТСБМ, Нас., Ласт., Некр. і Байк., Касп., Бяльк., Сл. ПЗБ), санажа́ць ‘тс’ (Сл. ПЗБ), сено́жаць ‘месца сенакосу, луг’ (ТС), ст.-бел. сеножать ‘тс’ (Скарына). Укр. сіножа́ть ‘луг’, палес. синожа́ть ‘час касьбы’, ‘луг’, рус. старое сеножа́ть ‘луг’, стараж.-рус. (1150 г.) сѣножать ‘тс’, польск. sianożeć ‘тс’, харв. Senožet (тапонім), славен. senožȇt ‘тс’, ст.-слав. сеножѧть ‘лугавіна’ (ESJSt, 13, 805). Прасл. *senožętь ‘касьба сена; сенакос; луг, прызначаны для касьбы’. Паводле Слаўскага (SP, 2, 47), архаічнае складанае слова ад *seno ‘сена’ і žęti ‘жаць’. Гл. таксама Сной₁, 562.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
спусці́цца сов., в разн. знач. спусти́ться; (переместиться в более низкое положение — ещё) опусти́ться;
с. ў лагчы́ну — спусти́ться в ложби́ну;
імгла́ ~ці́лася на луг — мгла опусти́лась на луг;
с. на зямлю́ — опусти́ться на зе́млю
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лімані́т
(ням. Limonit, ад гр. leimon = луг, балота)
мінерал класа вокісаў і гідравокісаў гідравокіслаў цёмна-бурага колеру.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Лугоўка ’луг для адбельвання бялізны’ (добр., карм., Мат. Гом.). Да луг 3 (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко (Афікс. наз., 169–170).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
стагава́льшчык, ‑а, м.
Той, хто складае стагі. Часта .. [Дзямід Сыч] прыязджаў на луг пад вечар,.. спешным крокам падаваўся да стагавальшчыкаў альбо да касілак. Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Бло́нне ’адкрытае месца, поле’ (Нас.), ’роўная нізіна, заліўны луг’ (Яшкін). Запазычанне з польск. błonie ’луг, паша, выган’. Параўн. бало́на 2 (там і літ-ра).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)