Арганізацыйная тэхніка, гл. Тэхніка кіравання
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
самакірава́нне, ‑я, н.
1. Форма кіравання, парадак, пры якім арганізацыя, таварыства, гаспадарчая, адміністрацыйная адзінкі і пад. самастойна вырашаюць пытанні ўнутранага кіравання. Самакіраванне кааператыва. // Выбарная ўстанова, якая ажыццяўляе такое кіраванне. Гарадское самакіраванне.
2. Самастойнае вырашэнне якой‑н. дзяржаўнай адзінкай пытанняў ўнутранага заканадаўства і кіравання. Барацьба калоніі за права на самакіраванне. □ У XVI ст. многія гарады Беларусі дабіліся мясцовага самакіравання, якое пазней стала вядомым пад назвай «Магдэбургскага права». Алексютовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бюракраты́зм, -у, м.
1. Сістэма кіравання, пры якой дзейнасць органаў выканаўчай улады празмерна ўскладнена і накіравана на забеспячэнне ведамасных інтарэсаў.
2. перан. Канцыляршчына, папяровая валакіта, фармальныя адносіны да справы.
|| прым. бюракраты́чны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пілата́ж, ‑у, м.
Майстэрства кіравання самалётам або іншым лятальным апаратам, а таксама манеўраванне самалёта. Вышэйшы пілатаж.
[Фр. pilotage.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аўтакра́тыя, ‑і, ж.
Кніжн. Форма кіравання, пры якой адной высокапастаўленай асобе належыць неабмежаваная ўлада; самадзяржаўе, манархія.
[Грэч. autokrateia.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тэрмапа́ра, ‑ы, ж.
Спец. Тэрмаадчувальны элемент ва ўстройствах для вымярэння тэмпературы ў сістэмах кіравання і кантролю.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абсалюты́зм, ‑у, м.
Форма дзяржаўнага кіравання, пры якой вярхоўная ўлада неабмежавана належыць адной асобе; самадзяржаўе, абсалютная манархія.
[Ад лац. absolutus — самастойны; фр. absolutisme.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
домакіраўні́цтва, ‑а, н.
Адміністрацыйны орган для кіравання жыллёвай гаспадаркай аднаго дома або групы жылых дамоў у гарадах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адзінанача́лле, ‑я, н.
Сістэма кіравання, пры якой усё кіраўніцтва сканцэнтравана ў руках адной асобы. Адзінаначалле ў гаспадарцы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
sterowniczy
штурвальны;
pulpit sterowniczy — пульт кіравання
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)