галамо́ўза м. и ж.

1. комо́лое живо́тное;

каро́ва-г. — комо́лая коро́ва;

2. разг., бран. плюга́вый челове́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

звалачы́ся сов., разг.

1. сбрести́;

каро́ва куды́сьці ~лакла́ся — коро́ва куда́-то сбрела́;

2. (отовсюду) сбрести́сь, сойти́сь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

це́лішча Месца звычайна ў лесе, на полі, дзе ацялілася карова (Смален. Дабр.). Тое ж цяле́нішча, цяле́нне (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

хру́мстанне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. хрумстаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Карова прагна хапала капуснае лісце, з хрумстаннем згрызала храпкі і ісці дамоў не хацела. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зліза́ць, зліжу, зліжаш, зліжа; зак., каго-што.

1. Зняць што‑н. з якой‑н. паверхні, праводзячы па ёй языком. Злізаць сняжынку з губ. // З’есці што‑н., падбіраючы языком. Злізаць смятану. Злізаць масла з хлеба.

2. перан. Разм. Знішчыць, паглынуць (пра агонь, ваду і пад.). Ранішняя зара заняла ўвесь усход і злізала зоры. Чарнышэвіч. Ад бомбы полымя злізала Усё драўляная ў млыне. Астрэйка.

•••

Як карова языком злізала гл. карова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пустаро́гі, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае пустыя ўсярэдзіне рогі.

2. у знач. наз. пустаро́гія, ‑іх. Сямейства млекакормячых з пустымі ўсярэдзіне рагамі, да якога адносяцца авечка, карова, каза і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

я́лавы, ‑ая, ‑ае.

1. Бясплодны, неаплоднены (пра самак сельскагаспадарчай жывёлы). Ялавая карова.

2. Зроблены з ялаўкі (у 2 знач.). Увайшоўшы ў хату, .. [Андрэй Данілавіч] адразу вызваліўся ад моцных ялавых ботаў. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́сак, -ска, мн. -скі, -скаў, м.

1. Вузкі доўгі кавалак чаго-н. (тканіны, скуры і пад.); рэмень, шнурок, матуз і пад.

Кроіць скуру на паскі.

Падперазацца паскам.

2. Шырокая рыска, палоска на чым-н.

Рыжая карова з белымі паскамі на спіне.

3. Частка збруі — рэмень, працягнуты ад адной аглоблі да другой цераз падсядзёлак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Каро́ўкі ’аер’ (Нар. сл.). Да карова (гл.), матывацыя няясная.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Каро́віцца ’брыдзіцца, гідзіцца’ (Яўс.), да карожыцца (гл.) пад уплывам карова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)