abscessed
[ˈæbsest]
adj.
з нары́вам
an abscessed tooth — нары́ўны зу́б
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
carious
[ˈkeriz]
adj.
ка́рыесны, карыёзны (пра зуб), які́ псуе́цца, гніе́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
патайні́к, ‑а, м.
Тое, што і тайнік. Дзед Іван узяў .. [партызана] на рукі і аднёс у свіран, дзе пад падлогай быў зроблены спецыяльны патайнік. Зуб.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
імплантава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак. і незак., што (спец.).
Правесці (праводзіць) хірургічную аперацыю ўжыўлення ў тканкі чужых арганізму матэрыялаў (біялагічна неактыўных металаў, пластмас і пад.) або перасадкі органа, тканкі, а таксама ўкаранення зародка ў матку.
І. штучны клапан сэрца.
І. зуб, хрусталік.
|| наз. імпланта́цыя, -і, ж.; прым. імплантацы́йны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
ząb
м.
1. зуб;
ząb mleczny — малочны зуб;
ząb sieczny — разец;
ząb trzonowy — карэнны зуб;
ból zębów — зубны боль;
2. тэх. зуб; зубец;
dzwonić (szczękać) zębami — ляскаць зубамі;
szczerzyć zęby разм. шчэрыць зубы; зубы прадаваць;
to na jeden ząb — тут няма чаго есці
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
клец, ‑а; кляцы, ‑оў; м.
Абл. Зуб у баране. А ў кузні кіпела работа. Барану, кляцы якой трэба было нанава ўмацаваць, кавалі наладзілі хутка. Даніленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Зубы́ 1 ’карункі, звязаныя зубцамі’ (навагр., Нар. сл.), зубэ ’карункі’ (дзятл., Сл. паўн.-зах.). Рус. разан. зубья, ніжнегар. зубцы́ ’тс’, н.-луж. zubki ’карункі на жаночых сукнях’. Перанос па падобнасці знешняга выгляду на карункі ад зуб 1 з афармленнем па мн. л.
Зубы́ 2 ’спарыння’ (пухав., Жыв. сл.), зуб ’буйное чорнае зерне ў жыце’ (чэрв., Нар. лекс.). Слова зуб 1 уваходзіць у шэраг назваў раслін у слав. мовах, напр. у чэш., славен., верагодна, па падобнасці лісця ці насення. Бел. зубы паводле формы ражкоў, што ўзнікаюць на жыце і ў іншых каласах замест зярнят (хвароба злакаў Claviceps purpurea). Лекс. Палесся, 71.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
запламбава́ць, запламбо́ўваць
1. (запячатаць) plombíeren vt, versíegeln vt;
2. (зуб) plombíeren vt, füllen vt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
зака́ркаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць каркаць. // Каркнуць некалькі разоў запар; пракаркаць. «Кр-кр-кр! кр-р-р!» — недзе зусім блізка хрыпатым голасам закаркала варона. Зуб.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аданто́лаг
(ад гр. odus, -ontos = зуб + -лаг)
спецыяліст па аданталогіі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)