сва́рка ж.

1. ссо́ра, скло́ка; ра́спря;

2. перебра́нка, перепа́лка; ссо́ра;

◊ ле́пей драўля́ная зго́да, чы́мся залата́я с. — посл. худо́й мир лу́чше до́брой ссо́ры

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

АГРЭМА́Н

(франц. agrement),

папярэдняя згода ўрада адной краіны на прызначэнне пэўнай асобы ў якасці кіраўніка дыпламат. прадстаўніцтва другой краіны. Паводле Венскай канвенцыі аб дыпламат. зносінах 1961 без агрэману такое прызначэнне не можа адбыцца. Пасля атрымання агрэману асоба становіцца персонай грата. Прычыны адмовы ў агрэману тлумачыць не абавязкова.

т. 1, с. 87

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Éinwilligung

f -, -en зго́да

die ~ verwéigern — не пагаджа́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Beréitschaft

f -

1) гато́ўнасць; зго́да

2) дзяжу́рная часць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

вы́мучаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад вымучыць.

2. у знач. прым. Атрыманы ў выніку цяжкіх намаганняў. Вымучаная згода.

3. у знач. прым. Разм. Знясілены, змучаны. Хвіліна спатрэбілася на тое, каб вывесці з аглабель вымучанага каня і ўвагнаць у хлеў. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ *Няўзго́да, неўзго́да ’няшчасце, непрыемнае здарэнне’ (ТС), рус. невзгода ’тс’. Ад незафіксаванага + узго́да, параўн. рус. дыял. взгода ’міласць, мір’ (да год, гл.), у беларускай мове звычайна згода ’тс’. Па лінгвагеаграфічных прычынах малаверагодна запазычанне з рускай мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

sanction​1 [ˈsæŋkʃn]n.

1. афіцы́йная зго́да, дазво́л, падтры́мка, адабрэ́нне;

tacit sanction маўклі́вая зго́да;

give/grant sanction to smth. даць зго́ду на што-н.

2. fml ме́ра, са́нкцыя;

apply sanctions against smth. прымяня́ць са́нкцыі су́праць чаго́-н.;

punitive/vindicatory sanctions ка́рныя са́нкцыі;

the last sanctions of the law вышэ́йшая ме́ра пакара́ння

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Zúbilligung

f -, -en

1) дазво́л, прызна́нне, зго́да

2) прысуджэ́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Éinklang

m -s, -klänge сугу́чнасць, зго́да

in ~ bríngen* — узго́дніць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Éintracht

f - аднаду́шнасць, зго́да

in ~ lében — жыць у зго́дзе

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)