Verbum

айчы́м, -а, м.

Няродны бацька, муж маці ў адносінах да яе дзяцей ад папярэдняга шлюбу.

Рос хлопчык без бацькі, з айчымам.

утрыма́нне², -я, н.

Забеспячэнне таго, хто не працуе (хворага, састарэлага, непаўналетняга і пад.) сродкамі, неабходнымі для існавання.

Мець на ўтрыманні дзяцей.

піне́ткі, -так, адз. -тка, -і, ДМ -тцы, ж.

Чаравічкі на мяккай падэшве для самых маленькіх дзяцей.

|| прым. піне́тачны, -ая, -ае.

непако́й, -ю, м.

1. Стан душэўнай трывогі, хвалявання, выкліканы чым-н.

Н. за лёс разведчыкаў.

2. Турботы, клопаты.

Н. за дзяцей.

прастудзі́ць, -уджу́, -у́дзіш, -у́дзіць; -у́джаны; зак., каго-што.

Прастудай выклікаць хваробу, захворванне.

П. дзяцей.

П. вуха.

|| незак. прасту́джваць, -аю, -аеш, -ае.

сурдапедаго́гіка, -і, ДМ -гіцы, ж.

Раздзел дэфекталогіі, які займаецца навучаннем і развіццём дзяцей з дэфектамі слыху.

|| прым. сурдапедагагі́чны, -ая, -ае.

бацько́ўства, -а, н.

1. Кроўная роднасць паміж бацькам і яго дзіцем.

Устанавіць б.

2. Уласцівыя бацьку пачуцці і адносіны да сваіх дзяцей.

апра́таць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., каго-што.

Прыбраць, пачысціць, абмыць.

А. дзяцей.

А. хату перад святам.

|| незак. апра́тваць, -аю, -аеш, -ае.

поліяміэлі́т, -у, М -лі́це, м.

Вострае віруснае захворванне, пераважна дзяцей, якое суправаджаецца паражэннем нервовай сістэмы, часта з паралічам.

|| прым. поліяміэлі́тны, -ая, -ае.