Птуша́чы, птушыны ў выразе птушачая (птушыная) дарога ’Млечны Шлях’ (Сержп. Грам., Байк. і Некр., Некр.). Да птушка; адносна семантыкі параўн. густа дорога ’тс’: гэто шые дорогі, шчо птаство ў поўрэй меціць (ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

насіні́ць, ‑сіню, ‑сініш, ‑сініць; зак.

1. што. Зрабіць сінім; густа падсініць. Насініць кофтачку.

2. чаго. Падсініць нейкую колькасць чаго‑н. Насініць бялізны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перанасе́лены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад перанасяліць.

2. у знач. прым. Населены густа, звыш меры, з лішнім насельніцтвам. Перанаселены раён.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчыке́тнік, ‑а і ‑у, м.

Разм. Тое, што і штыкетнік. За рэдзенькім, густа пабеленым вапнай шчыкетнікам — звонкія галасы малечы і падлеткаў. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

crimson

[ˈkrɪmzən]

1.

n.

ба́рва f., густа-чырво́ны ко́лер

2.

adj.

барво́вы

3.

v.

мо́цна чырване́ць (ад со́раму)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

найвышэ́йшы, ‑ая, ‑ае.

Самы высокі. Густа-пякучае чэрвеньскае сонца млела ў самым найвышэйшым пункце празрыста-глыбокага неба. Нікановіч.

•••

Найвышэйшая ступень параўнання гл. ступень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

га́шча Густа зарослая лесам даліна (Слаўг.). Тое ж гошча (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

ба́рва

(польск. barwa, ад с.-в.-ням. varwe)

1) колер, афарбоўка, фарба;

2) чырвань, густа-чырвоны колер;

3) гіст. форменнае адзенне (мундзір, ліўрэя) у Вялікім княстве Літоўскім.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

зэ́даль, ‑для, м.

Разм. Услон. Уладзімір Верамейчык.. устаў, пераступіў цераз зэдаль, з якога падняліся ўжо людзі, і паклаў перад старшынёй густа спісаную паперку. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Жывапло́т ’рад густа наезджаных кустоў або дрэў, якія ўтвараюць плот’. Укр. живопліт, польск. żywopłot, чэш. živoplot ’тс’. З польск. żywopłot, дзе з чэш., або ўласная калька франц. haie vive, адкуль калькавана рус. живая изгородь > бел. жывы плот.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)