Маяк,

гара ў Валожынскім р-не.

т. 10, с. 241

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

го́рачка ​1, ‑а, н.

Разм. і нар.-паэт. Памянш.-ласк. да гора.

го́рачка ​2, ‑і, ж.

Памянш.-ласк. да гара; горка ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

го́рка​I ж (памянш да гара́) ein kléiner Berg

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

alp

[ælp]

n.

1) высо́кая гара́

2) высакаго́рная па́ша

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

гары́шча, ‑а, н.

Тое, што і гара (у 3 знач.). У франтоне — акенца, праз якое цэдзіцца на гарышча скупое святло летняй ночы. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

го́рка¹, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

1. гл. гара.

2. Зашклёная шафа для посуду.

Хрустальная г.

3. Сістэма чыгуначных пуцей з ухілам, прызначаная для сартавання вагонаў (спец.).

4. Адна з фігур вышэйшага пілатажу: кароткачасовы палёт па ўзыходзячай прамалінейнай траекторыі.

Рабіць горку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Bg.

=

1.

Bogen – ліст [аркуш] паперы

2.

Berg – гара

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Dáchboden

m -s, -i -böden гара́, гары́шча, вы́шкі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

*Вайга́ра, wojhara ’гарэлка’ (Федар., 7, 6). Няясна. Магчыма, звязана з вагера ’зух’ або непасрэдна ад гарэць: ва(й)гара < *в‑о‑гара (з дзвюма пратэзамі).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

loft [lɒft] n.

1. гара́, гары́шча (у хаце); падда́шак (у будынку); вы́шкі (у хляве, канюшні)

2. хо́ры (у царкве)

3. галубя́тня

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)