Альта́нка (БРС, Гарэц., Нас.), альтана ’гара, мезанін, балкон’ (Нас.) < польск. altana, altanka (Кюнэ, Poln., 40) < ням. Altane або непасрэдна з італьянскага altana.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ву́гар ’высокае месца, бугор’ (Прышч., дыс.). Рус. уго́р ’круты бераг ракі, круча, пакаты пад’ём угору’. Ад у‑ і гара (Фасмер, 4, 146).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бе́ргшрунд

(ням. Bergschrund, ад Berg = гара + Schrund = трэшчына)

падгорная трэшчына ў вобласці жыўлення горнага ледніка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

mountain [ˈmaʊntən] n.

1. гара́;

a chain/range of mountains ланцу́г гор;

We spent a week in the mountains. Мы правялі тыдзень у гарах.

2. (of) infml мно́ства, шмат, ку́ча

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

attic

[ˈætɪk]

n.

1) гара́ f.; гары́шча, падстрэ́шша n.; пако́й на падстрэ́шшы, манса́рда f.

2) Archit. а́тыка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

арагене́з, арагене́зіс

(ад гр. oros = гара + генезіс)

сукупнасць працэсаў, з якімі звязана ўзнікненне і развіццё гор.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

берг-кале́гія

(ад ням. Berg = гара + калегія)

орган кіравання горнай справай у Расіі ў 18 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Касаго́р ’узвышша са спускам з аднаго боку’, укр. косогір, рус. косогор, ст.-рус. косогоръ. Усходнеславянская інавацыя. Складанае слова, якое ўзыходзіць да косы (гл.) і гара (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

го́рачка I ср., разг. и нар.-поэт., уменьш.-ласк. го́рюшко; см. го́ра

го́рачка II ж., уменьш.-ласк. го́рочка; см. гара́ 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

Гары́нка ’узгорак’ (Бяльк.). Параўн. рус. дыял. горы́ня ’гара’ (СРНГ, 7, 79–80). У аснове ляжыць *gorynь (да *gora + суфіксацыя ‑ynь). Параўн. і назву р. Горынь у Фасмера, 1, 445.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)