вы́лузаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

1. Дастаць, выняць, ачысціўшы ад шкарлупіння. Вылузаць боб са струкоў.

2. перан. Разм. Выняць, вызваліць з чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разладава́ць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; зак., што.

Вызваліць ад грузу; разгрузіць. Пакуль падняць і адвалачы вагоны, трэба раней разладаваць, муку адправіць на бліжэйшую станцыю. Карпюк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

устарані́ць, ‑раню, ‑роніш, ‑роніць; зак.

1. што. Зжыць, ліквідаваць. Устараніць недахопы ў рабоце. Устараніць прычыну хваробы.

2. каго. Часова звольніць, зняць, вызваліць ад займаемай пасады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

entlssen

* vt

1) адпуска́ць, вызваля́ць

aus der Haft ~ — вы́зваліць з-пад а́рышту

2) звальня́ць

aus dem Dienst ~ — зво́льніць [вы́зваліць] з паса́ды, вы́зваліць ад паса́ды

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

uwłaszczyć

зак. вызваліць з-пад прыгону; распрыгоніць; разняволіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

frimachen

аддз. vt

Wren ~ — апла́чваць тава́ры мы́там

Mttel ~ — вы́зваліць сро́дкі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

разняво́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., каго-што.

Збавіць ад няволі, прыгнёту, прымусу; даць волю. Калгасны лад разняволіць асобу чалавека, вызваліць яе ад індывідуалістычных імкненняў — сцвярджае [Чорны ў аповесці «Лявон Бушмар»]. Луфераў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

disabuse

[,dɪsəˈbju:z]

v.

выво́дзіць з блу́ду

Education should disabuse people of superstitions — Адука́цыя паві́нна вы́зваліць людзе́й ад забабо́наў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

адвяза́ць, ‑вяжу, ‑вяжаш, ‑вяжа; зак., каго-што.

Развязаўшы вузел, аддзяліць. Адвязаць вяроўку. // Вызваліць ад прывязі, зрабіць непрывязаным. [Ваўчок] адвязаў ад слупка каня і ўзяў у рукі лейцы. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раскілза́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Вызваліць ад укладзеных у рот цугляў. Антон саскочыў, раскілзаў каня, а сам сышоў да вады, памыў твар і напіўся з крынічкі. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)