Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ры́фма, ‑ы, ж.
Сугучнасць у канцы вершаваных радкоў. Быў .. [Юстын] надзіва вясёлы — .. песні спяваў, падскакваў, жартаваў, смяяўся, гаварыў пагаворкамі ды яшчэ ў рыфму.Бядуля.
•••
Дактылічная рыфма — рыфма з націскам на трэцім ад канца складзе.
Дзеяслоўная рыфма — рыфма, якая ўтвараецца двума дзеясловамі аднолькавай формы, напрыклад: касіць — насіць.
Жаночая рыфма — рыфма з націскам на перадапошнім складзе верша.
Мужчынская рыфма — рыфма з націскам на апошнім складзе верша.
Перакрыжаваная рыфма — рыфма, якая папераменна звязвае радкі вершаў (першы з трэцім, другі з чацвёртым).
[Ад грэч. rhytnmós — суразмернасць, узгодненасць.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эквірытмі́я
(ад лац. aequus = роўны + рытм)
дакладная перадача перакладчыкам рытмічных асаблівасцей кожнага асобнага верша арыгінала.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
гно́ма
(гр. gnome = думка)
кароткі выраз павучальнага характару ў форме верша або рытмізаванай прозы; вершаваны афарызм.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
мело́дыка, ‑і, ДМ ‑дыцы, ж.
1. Сукупнасць меладычных сродкаў, уласцівых якому‑н. твору, творчасці народа, аўтара. Паэтычная сціпласць і выразнасць, мелодыка і гнуткасць верша складаюць аснову народнасці мовы Тараса Шаўчэнкі.Палітыка.
2. Вучэнне аб мелодыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
верш, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Невялікі мастацкі твор, напісаны рытмізаванай мовай.
Зборнік вершаў.
Вершы Максіма Багдановіча.
2. Адзінка рытмічна арганізаванай мовы, вершаваны радок.
Памер верша.
Раман у вершах.
3. Рытмізаваная мова.
Гаварыць вершам.
○
Белы верш — верш без рыфмы.
Вольны верш — верш, які не мае рыфмы і характарызуецца няпэўнай колькасцю стоп у радку.
Верш у прозе — невялікі эмацыянальна насычаны твор у празаічнай форме.
|| прым.ве́ршавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
texture[ˈtekstʃə]n.
1. ступе́нь шчы́льнасці, гру́басці ткані́ны;
a shirt of fine texture кашу́ля з то́нкай ткані́ны;
the texture of verse ткані́на ве́рша
2. будо́ва (тканіны)
3. тэксту́ра, структу́ра;
the texture of a plant будо́ва раслі́ны
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
verse[vɜ:s]n.
1. вершава́ны радо́к, верш; паме́р, фо́рма ве́рша
2. страфа́;
a poem of five verses пяцістро́фны верш
3. паэ́зія; ве́ршы;
blank verse бе́лы верш;
in verse and prose ве́ршам і про́зай;
read verse дэкламава́ць
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
АМФІБАЛІ́Я (ад грэч. amphibolia двухсэнсавасць) у літаратуры, двухсэнсавасць выразу, якая ўзнікае ў выніку сінтаксічнай няўзгодненасці асобных частак выказвання. Напр., у радку верша В.Макарэвіча «Гораду», «Былы я лесаруб, каваль» 2 словы «былы я» ўспрымаюцца як адно «былыя».
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Буч1 ’верша’ (БРС, Сцяшк. МГ), ’сець’ (Маш., 36), ’прылада, зробленая з дубцоў для лоўлі рыбы’ (КЭС, лаг.), ’сажалка, дзе можна лавіць рыбу’. Рус.дыял. (зах.) буч ’тс’, польск.дыял.bucz ’тс’. Звычайна лічыцца запазычаннем з літ. мовы (літ.bùčias, bùčius ’тс’ < лат.bucis ’кошык, сплецены з вербавых пруцікаў’; уласна літ. форма bukìs ’род рыбацкай сеці’, гл. Фрэнкель, 61), параўн. яшчэ Варш. сл., 1, 225. Падрабязна аб усёй праблематыцы Урбуціс, Baltistica, V (1), 51–52.
Буч2 ’пасудзіна з саломы, шытая дубцамі, для мукі’ (КЭС, лаг., Янк. Мат.). Можна меркаваць, што слова таго ж паходжання, што і буч1 ’верша (плеценая карзіна)’. Так Урбуціс, Baltistica, V (1), 51–52. Наўрад ці можна думаць пра іншае паходжанне слова (напр., пра запазычанне з с.-в.-ням.butschen ’бочка для засолкі’ або пра сувязь з укр.бу́ша ’цыліндрычная пасудзіна для салення рыбы’ < ням.).