грызун сям. палёвак з доўгай бура-жоўтай плямістай поўсцю, пашыраны ў Арктыцы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
◎ Падла́совік ’пеўнік стракаты (грыб)’ (Сл. ПЗБ). Да падласы з суф. ‑овік па бура-жоўтаму колеру грыба.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
віху́ра, ‑ы, ж.
1.Разм.Бура, завея, завіруха. Не ціхне бура, стогне лес... На ўсе лады віхура свішча!..Чарот.Дарожкі і сцежкі занесла віхура, Не знаць, дзе балота, дзе лог, дзе папар.Купала./уперан.ужыв.Гэй, вольная песня, імкніся, ляці ты На крыллях маланак, віхураў агністых.Танк.
2.Паэт. Імклівы віхравы рух. Скрыпач закончыў «Крыжачка». І ў лагерным прылеску Шуміць віхура гапака, Гучыць «Малдаванэску».Калачынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вірабурна: «Вольных песень стыхійныя хвалі вірабурна прыволлем буяняць» (КТС, П. Трус.). Новаўтварэнне ад вір (гл.) і бурна (гл. бура).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ По́мча ’бура, ураган’ (ТС). Прасл.*ротьса < *тьса(і ’імчаць; несціся’. Да імчацца (гл.). Пэраўп. яшчэ рус.помчать ’панесці, пагнаць (ветрам)’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бурало́м
1. Паламаны бурай лес (БРС).
2. Вялікая бура з дажджом і громам (Ветк.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
nawałnica
ж.
1. навальніца; бура; шторм;
2.перан. паток; лавіна
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
unabated[ˌʌnəˈbeɪtɪd]adj.fml нязме́нны; не асла́бны;
For three days the storm continued unabated.Бура не сціхала на працягу трох дзён.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)