закружы́цца, ‑кружуся, ‑кружышся, ‑кружыцца; зак.
Пачаць кружыцца.
•••
Галава закружылася гл. галава.
Закружылася (закруцілася) у галаве ў каго — пра адчуванне кім‑н. галавакружэння.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
по́зыў, ‑зыву, м.
Адчуванне якой‑н. фізіялагічнай патрэбы. Трэск мацнее. Пахне крывёю.. [Кірыла] доўга баіцца глянуць на стол. Першы позыў на рвоту. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самакатава́нне, ‑я, н.
Катаванне самога сябе; прычыненне сабе фізічных або маральных пакут. Адчуванне віны даводзіла.. [Сымона Карызну] да страшэнных згрызот, да душэўнага самакатавання. Зарэцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Órtssinn
m -(e)s уме́нне арыентава́цца на мясцо́васці; адчува́нне мясцо́васці
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Únbehagen
n -s
1) няёмкасць, непрые́мнае адчува́нне
2) недамага́нне, сла́басць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Únwohlsein
n -s недамага́нне, нядобрае адчува́нне (часцей у час менструацыі)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
эстэзіяло́гія
(ад гр. aisthesis = пачуццё, адчуванне + -логія)
раздзел анатоміі, які вывучае будову органаў пачуццяў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Смысл ‘розум’ (Нас.), смы́сліць ‘разумець, цяміць’ (Нас.), змысл ‘сэнс’ (Байк. і Некр.), смы́сел ‘сэнс, значэнне; розум’, смы́сьліць ‘разумець, цяміць’ (Некр. і Байк.), змысьля́ць ‘здумляць’ (Ласт.). Параўн. укр. смисл ‘сэнс, разуменне, сутнасць, карысць’, ‘сэнс, розум’, рус. смысл, смы́слить ‘разумець’, польск. smysl, zmysł ‘адчуванне, розум, сэнс’, н.-луж., в.-луж. zmysł ‘тс’, чэш. smysl ‘тс’, славац. zmysel ‘сэнс, розум, адчуванне, разуменне’, серб.-харв. сми̑сао ‘сэнс, значэнне, схільнасць’, славен. smísel ‘сэнс’, балг. сми́съл ‘сэнс, мэта, змест, карысць’, ст.-слав. съмыслъ ‘думка, намер, погляд’. Поствербальнае ўтварэнне ад *sъmysliti < mysliti (гл. мысль) (Махэк₂, 385). Гл. яшчэ Сной₁, 585.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
абцяжа́рыць, -ру, -рыш, -рыць; -жа́р; -раны; зак., каго-што.
1. Зрабіць цяжкім.
Плады абцяжарылі дрэўцы.
2. Выклікаць адчуванне стомленасці.
Зморанасць абцяжарыла рукі і ногі.
3. перан. Нарабіць цяжкасцей, клопату.
А. даручэннямі, просьбамі.
|| незак. абцяжа́рваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. абцяжа́ранне, -я, н. і абцяжа́рванне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
цяжа́р, -у, м.
1. Вага чаго-н., звычайна цяжкага.
Ц. ношы.
2. Груз вялікай вагі.
3. перан. Абавязкі, павіннасці, цяжкасці, звязаныя з чым-н. адказным, непрыемным і пад.
4. Адчуванне чаго-н. цяжкага, непрыемнага (у целе, галаве і пад.).
Непрыемны ц. адчуваўся ва ўсім целе.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)