мара́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да маралі.
2. Які адпавядае правілам маралі, якому ўласціва высокая мараль.
3. Звязаны з унутранымі, духоўнымі перажываннямі чалавека.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мара́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да маралі.
2. Які адпавядае правілам маралі, якому ўласціва высокая мараль.
3. Звязаны з унутранымі, духоўнымі перажываннямі чалавека.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
urgent
1) пі́льны; неадкла́дны, сьпе́шны; ва́жны
2) напо́рлівы, насто́йлівы (пра про́сьбу, дамага́ньне)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
во́інскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да ваеннай справы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
даўжні́к, ‑а,
Той, хто ўзяў у доўг, пазычыў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
патрыяты́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да патрыёта, да патрыятызму.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
раскасі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе;
[Ад ням. kassieren.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фу́нкцыя, -і,
1. З’ява, якая залежыць ад іншай і змяняецца па меры змянення іншай з’явы.
2. У матэматыцы: закон, паводле якога кожнаму элементу аднаго мноства ставіцца ў адпаведнасць некаторы элемент іншага мноства.
3. Работа, спецыфічная дзейнасць, што выконваецца органам, арганізмам
4. Роля, значэнне, назначэнне чаго
5.
||
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
duty
1. доўг,
a sense of duty пачуццё абавя́зку
2.
3. по́шліна;
customs duty мы́тная по́шліна
♦
be on duty дзяжу́рыць;
off duty свабо́дны
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
moral2
1. мара́льны; эты́чны;
moral values мара́льныя кашто́ўнасці;
a moral obligation/right мара́льны
a moral person высокамара́льны чалаве́к
2. павуча́льны;
a moral story/play павуча́льная гісто́рыя/п’е́са
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Вілю́га 1 ’чалавек, які выкручваецца з любога становішча’ (
Вілю́га 2 ’
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)