Verbum

ва́дкасць, -і, ж.

1. гл. вадкі.

2. Рэчыва, якое мае ўласцівасць цячы і набываць форму той пасудзіны, у якой яно знаходзіцца.

|| прым. ва́дкасны, -ая, -ае (да 2 знач.; спец.).

віно́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто вінаваты ў чым-н., хто з’яўляецца прычынай, крыніцай чаго-н.

В. бедства.

В. урачыстасці (жарт.).

|| ж. віно́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

вызвалі́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

Той, хто вызваліў ці вызваляе каго-, што-н. ад прыгнёту, уціску.

В. прыгнечаных.

|| ж. вызвалі́цельніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. вызвалі́цельскі, -ая, -ае.

выкана́ўца, -ы, мн. -ы, -аў, м. і ж.

Той, хто выконвае што-н.

В. работ.

В. ролі Паўлінкі.

Судовы в. (службовая асоба, якая ажыццяўляе рашэнні суда па выканаўчых лістах).

вясту́н, вестуна́, мн. вестуны́, вестуно́ў, м. (кніжн.).

Той, хто сваім з’яўленнем нагадвае пра набліжэнне чаго-н.

Гракі — першыя вестуны вясны.

|| ж. вясту́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

зако́ннік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

1. Знаўца законаў (у 2 знач.); заканазнавец.

2. Той, хто строга прытрымліваецца закона (у 2 знач.).

|| ж. зако́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

збаві́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

Той, хто збаўляе каго-н. ад каго-, чаго-н.; выратавальнік.

|| ж. збаві́целька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек.

|| прым. збаві́цельскі, -ая, -ае.

памага́ты, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

1. Той, хто памагае каму-н. у чым-н., падручны (у 2 знач.).

Абыдземся без памагатых.

2. Прыслужнік, гатовы на любыя дзеянні, учынкі.

першаадкрыва́льнік, -а, мн. -і, -аў, м. (кніжн.).

Той, хто першым адкрыў што-н. (землі, краіны, мясцовасці і пад.).

Першаадкрывальнікі калійнай солі ў Беларусі.

|| ж. першаадкрыва́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

абвінава́ўца, -ы, мн. -ы, -аў, м.

1. Той, хто абвінавачвае каго-н. у чым-н.

А. бюракратаў.

2. Асоба, якая падтрымлівае абвінавачванне ў судовым працэсе.

Дзяржаўны а.

Грамадскі а.