фразі́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны; незак., што (спец.).

Выдзяляць у вымаўленні або пры выкананні выразныя месцы фраз.

|| наз. фразіро́ўка, -і, ДМ -о́ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хларо́з, -у, м. (спец.).

1. Адна з форм малакроўя, анемія.

2. Хвароба раслін, пры якой парушаецца ўтварэнне хларафілу і лісце жаўцее.

|| прым. хларо́зны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цэрэбра́льны, -ая, -ае (спец.).

1. Звязаны з мозгам і яго дзейнасцю; мазгавы.

2. Які ўтвараецца пры загібе кончыка языка к цвёрдаму паднябенню (пра зычныя гукі).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

электрака́р, -а, м.

1. Тое, што і электрамабіль.

2. Самаходная бязрэйкавая цялежка, якая рухаецца пры дапамозе ўстаноўленага на ёй электрарухавіка, што сілкуецца ад акумулятараў (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыпячы́ся, ‑пячэцца; пр. прыпёкся, ‑пяклася, ‑пяклося; зак.

1. Прыстаць да чаго‑н. пры выпяканні. Ліст прыпёкся да хлеба.

2. Прыбавіцца ў вазе пры выпяканні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

баразо́н, ‑у, м.

Штучна створанае вельмі цвёрдае крышталічнае рэчыва, якое выкарыстоўваецца пры механічнай апрацоўцы паверхні металаў, шкла і інш. і пры вырабе тэрмаўстойлівых ізалятараў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

га́ма-выпрамяне́нне, ‑я, н.

Спец. Караткахвалевае электрамагнітнае выпрамяненне, якое ўзнікае пры распадах радыеактыўных ядраў, элементарных часціц пры іх ператварэннях у другія часціцы і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

драгі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Здабыць (здабываць) пры дапамозе драгі (у 1 знач.). // Паглыбіць (паглыбляць) пры дапамозе драгі (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

архідыя́кан, ‑а, м.

Старшы дыякан пры мітрапаліце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адшчапа́цца, ‑аецца; зак.

Пры шчапанні аддзяліцца, адкалоцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)