Verbum

анлайнавы слоўнік

пі́сьменнасць, ‑і, ж.

1. Сістэма графічных знакаў, якія ўжываюцца для пісання. Літоўцы ў той час яшчэ не мелі ўласнай пісьменнасці, і таму для патрэб дзяржаўных зносін выкарыстана была беларуская мова. Жураўскі.

2. Сукупнасць пісьмовых помнікаў якой‑н. гістарычнай эпохі пэўнага народа.

пісьме́ннасць, ‑і, ж.

1. Уменне чытаць і пісаць. Аксён ужо нават можа і распісацца, што яго вельмі цешыць, але гэта яшчэ не сведчыць аб яго пісьменнасці. Колас. // перан. Наяўнасць ведаў у якой‑н. галіне. Перад выканаўцамі гэтага ансамбля паўсталі задачы вялізарнай складанасці: не толькі авалодаць музычнай пісьменнасцю мастацтва ансамблевай ігры, але і забяспечыць сябе літаратурай. «Беларусь».

2. Адсутнасць граматычных і стылістычных памылак. Пісьменнасць сачынення. // перан. Праяўленне майстэрства ў выкананні чаго‑н.; адпаведнасць чаго‑н. патрабаванням навукі. Пісьменнасць праекта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзяржа́ўны Staats-, stáatlich;

дзяржа́ўная ўла́да Stáatsmacht f -;

дзяржа́ўны лад Stáatsform f -, -en; Stáatsaufbau m -(e)s;

дзяржа́ўнае пра́ва Stáatsrecht n -(e)s, -e;

дзяржа́ўная мо́ва offizi¦élle Sprache, Stáatssprache f -, -n;

дзяржа́ўны дзе́яч Stáatsmann m -(e)s, -männer;

дзяржа́ўны пераваро́т Stáatsstreich m -(e)s, -e;

дзяржа́ўнае страхава́нне stáatliche Versícherung;

на дзяржа́ўнай слу́жбе im Stáatsdienst

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

alien

[ˈeɪliən]

1) іншазе́мец, чужазе́мец, чужы́нец -ца m.

2) пры́хадзень з ко́смасу

adj.

1) чужы́, заме́жны

an alien language — чужа́я мо́ва

alien domination — чужа́я ўла́да, чужо́е панава́ньне

2) неўласьці́вы, нязвы́чны

Unkindness is alien to her nature — Няве́тласьць неўласьцівая ёй

3) іншасьве́тны, іншаплянэ́тны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

ко́свенный в разн. знач. уско́сны;

ко́свенные падежи́ грам. уско́сныя скло́ны;

ко́свенная речь грам. уско́сная мо́ва;

ко́свенное дополне́ние грам. уско́снае дапаўне́нне;

ко́свенный вопро́с грам. уско́снае пыта́нне;

ко́свенные нало́ги фин. уско́сныя пада́ткі;

ко́свенные ули́ки уско́сныя до́казы;

ко́свенный луч физ. уско́сны праме́нь;

ко́свенным путём уско́сным шля́хам;

ко́свенный намёк уско́сны намёк;

ко́свенные удобре́ния с.-х. уско́сныя ўгнае́нні.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

speech [spi:tʃ] n.

1. мо́ва, маўле́нне; мо́ўная дзе́йнасць;

a figure of speech ling. фігу́ра мо́вы;

a part of speech ling. часці́на мо́вы;

be slow of speech гавары́ць паво́льна;

speech habits маўле́нчыя на́выкі;

express thoughts by spe ech выка́зваць ду́мкі ўслы́х;

He was startled beyond speech. Ён анямеў ад здзіўлення.

2. гаво́рка, вымаўле́нне;

colloquial speech гутарко́вая мо́ва;

free speech бесцырымо́нная гу́тарка;

London spe ech ло́нданскі дыяле́кт;

He is Irish by his speech. Ён ірландзец, пра што сведчыць яго вымаўленне.

3. (on/about) прамо́ва, выступле́нне, спіч;

an opening/a closing speech усту́пная/заклю́чная прамо́ва;

freedom of speech свабо́да сло́ва;

a speech of welcome прывіта́льная прамо́ва;

make/deliver/give a speech выступа́ць з прамо́ваю

4. размо́ва;

give speech to one’s feelings знайсці́ сло́вы для выка́звання сваі́х пачу́ццяў

♦

speech is silver, silen ce is golden сло́ва – срэ́бра, маўча́нне – зо́лата

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Арыгіна́л ’твор ці дакумент у першапачатковай форме’, ’своеасаблівы чалавек’. Першае значэнне зафіксавана яшчэ ў 1599 г. Жураўскі, Працы IM, 7, 215 (у форме оріиналъ), Гіст. лекс., 110: оригиналъ, Гіст. мовы, 1, 258; орииналъ (іншыя формы — Булыка, Запазыч.); Гарб. фіксуе originarii, originales у значэнні ’асобы, што паводле нараджэння належаць да пэўнага стану’, што ў пэўным сэнсе можа лічыцца папярэднім да сучаснага другога значэння. У станаўленні сучаснай семантычнай структуры слова, у прыватнасці ва ўзнікненні друкарскага значэння слова ’крыніца (машынапіс), па якой набіраецца тэкст’, адыграла ролю руская мова (Крукоўскі, Уплыў, 78; Гіст. мовы, 2, 146; Гіст. лекс., 252), для якой адпаведную ролю, верагодна, адыгралі нямецкая і французская мовы. Крыніца беларускага і рускага слоў — лац. originalis ’арыгінальны, першапачатковы’. Для старабеларускага слова, магчыма, не трэба абавязкова знаходзіць мову-перадатчык; для рускай такой лічаць польскую ці нямецкую (Фасмер, 3, 152).