Verbum

бязве́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак., каго.

Разм. Нявечыць, знявечваць; калечыць. [Фельчар:] — На, выпі гэты парашок, можа ўбачыш, што мы цябе лечым, а не бязвечым. Чорны.

дажда́ць, ‑жду, ‑жджэш, ‑жджэ; зак., каго-чаго.

Разм. Тое, што і дачакаць. Вылі жудкія годы, Яшчэ горшых даждалі, як вайны усясветнай Пракаціліся хвалі. Купала.

далупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., каго-што.

1. Аблупіць, злупіць да канца. Далупіць зайца. Далупіць печаную бульбіну.

2. Разм. Дарваць, канчаткова парваць. Далупіў вопратку.

выклю́чнасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць выключнага, незвычайнасць. Выключнасць выпадку.

2. Наяўнасць лепшых якасцей у каго‑н. у параўнанні з іншымі; перавага над кім‑н.

вы́манежыць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак., каго.

Разм. Строга выхаваць, прывучыць да парадку, дысцыпліны; вымуштраваць. Выманежыць дзяцей. □ Антон так ужо быў выманежыў сваіх хлопцаў. Вітка.

вы́селіць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., каго-што.

Прымусіць пакінуць месца жыхарства; перасяліць з аднаго месца на другое. Выселіць з кватэры. Выселіць у суседнюю вёску.

адвалачы́, ‑валаку, ‑валачэш, ‑валачэ; ‑валачом, ‑валачаце; пр. адвалок, ‑валакла, ‑валакло; зак., каго-што.

Адцягнуць, перанесці што‑н. на іншае месца, убок ад чаго‑н.

асаро́міць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; зак., каго.

Паставіць у становішча, якое прымушае адчуць сорам, няёмкасць. [Патапавіч:] — Гэты мой сваток Саладуха асароміў усіх нас тым свінарнікам. Кулакоўскі.

абе́гаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Тое, што і абабегаць (у 3, 4 знач.). Абегаў Уладзя ручавіну, І клін, і пасечку, лагчыну. Колас.

абла́паць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм. Абшукаць, абмацаць. Аблапаўшы рукамі ўсе кішэні і не знайшоўшы нічога, Васіль выцягнуў са штаноў папружку. Сачанка.