defiance

[dɪˈfаɪəns]

n.

1) я́ўны супраці́ў (аўтарытэ́ту), непадпара́дкаваньне n., непаслухмя́насьць f.

in defiance of — без ува́гі на каго́-што, насу́перак каму́-чаму́

2) вы́клік -у m. (да бо́ю, спрэ́чкі)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)