эпіле́птык, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, хворы на эпілепсію.

|| ж. эпілепты́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

АКСАКА́Л

(цюрк. літар. белая барада),

у цюркскіх народаў пры першабытнаабшчынным ладзе галава роду, старэйшына; з развіццём феадалізму — прадстаўнік патрыярхальна-феад. знаці. Пазней аксакал — выбарны стараста, паважаны чалавек.

т. 1, с. 202

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

неўрапа́т, ‑а, М ‑паце, м.

Нервовахворы чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нуднава́ты, ‑ая, ‑ае.

Трохі нудны. Нуднаваты чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недурны́, ‑ая, ‑ое.

Даволі разумны. Недурны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

некурэ́ц, ‑рца, м.

Чалавек, які не курыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парано́ік, ‑а, м.

Чалавек, хворы на паранойю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пракажо́ны, ‑ага, м.

Чалавек, хворы на праказу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

артадо́кс, ‑а, м.

Кніжн. Чалавек артадаксальных поглядаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

блюзне́р, ‑а, м.

Чалавек, які займаецца блюзнерствам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)