ця́гнучы,

1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад цягнуць.

2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Спец. Які служыць для расцягвання, выцягвання чаго‑н. Цягнучыя вальцы.

3. Дзеепрысл. незак. ад цягнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эмбрыён, ‑а, м.

Зародак чалавека ці жывёлы. Чуеце, Кволыя стукаюць дзюбы?.. Гэта ўпарта, Бы камнярубы, Працуюць нядаўнія эмбрыёны, Акно прабіваючы ў свет зялёны. Сіпакоў. // перан. Зараджэнне, пачатковая стадыя чаго‑н.

[Грэч. émbryon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іпаста́сь

(гр. hypostasis = сутнасць)

1) адна з асоб хрысціянскай тройцы (бог выступае ў трох іпастасях: бог-бацька, бог-сын і бог-дух святы);

2) перан. тое, што цесна далучаецца да каго-н., чаго-н. іншага.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

крыты́чны

(ад гр. kritikos = які асуджае)

1) звязаны з крытыкай;

2) здольны з ацэнкай, крытычна адносіцца да чаго-н. (напр. к. розум);

3) пераломны (напр. к. узрост);

4) надта цяжкі, небяспечны (напр. к-ае становішча).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ме́тад

(фр. méthode, ад гр. methodos)

1) спосаб пазнання, даследавання з’яў прыроды і грамадскага жыцця (напр. эксперыментальны м.);

2) прыём, сукупнасць прыёмаў у практычным ажыццяўленні чаго-н., дасягненні канкрэтнай мэты (напр. м. навучання, мастацкі м.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

меха́ніка

[лац. mechanica, ад гр. mechanike (techne) = навука аб машынах]

1) раздзел фізікі, які вывучае рух цел у прасторы і сілы, якія выклікаюць гэты рух;

2) перан. складаная сутнасць, будова чаго-н. (напр. м. гаспадаркі).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

прэтэндава́ць

(польск. pretendować, ад лац. praetendere)

1) дамагацца чаго-н., прад’яўляць свае правы на што-н. (напр. п. на асобае становішча);

2) прыпісваючы сабе якія-н. якасці, дамагацца прызнання іх іншымі (напр. п. на дасціпнасць).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

прэтэ́нзія

(лац. praetensio)

дамаганне валодаць чым-н., патрабаванне, іск (напр. п. на спадчыну);

2) скарга, выражэнне незадаволенасці з выпадку чаго-н. (прад’явіць прэтэнзіі);

3) імкненне прыпісаць сабе якасці, якіх звычайна няма (напр. прэтэнзіі на культурнасць).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

зажыва́ць I несов. (зарубцовываться) зажива́ть

зажыва́ць II несов., разг.

1. (што, чаго) добыва́ть (что), раздобыва́ть (что); (становиться обладателем) нажива́ть (что); приобрета́ть (что); разжива́ться (чем);

2. (впервые употреблять) обновля́ть;

1, 2 см. зажы́ць II 2, 3;

3. см. зазнава́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пасмяя́цца сов.

1. посмея́ться;

учо́ра я ~мяя́ўся ў кіно́ — вчера́ я посмея́лся в кино́;

2. (з каго, чаго) посмея́ться (над кем, чем); подтруни́ть (над кем, чем); пошути́ть (над кем, чем);

п. з няўда́члівага паляўні́чага — посмея́ться над неуда́чливым охо́тником

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)