suffice [səˈfaɪs] v. fml быць дастатко́вым; хапа́ць;

Will this money suffice for the trip? Хопіць гэтых грошай для падарожжа?

♦

suffice (it) to say (that)… дастатко́ва сказа́ць, што…

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

grasp​2 [grɑ:sp] v.

1. хапа́ць; хапа́цца; хвата́ць.

2. зразуме́ць, разабра́цца (у складанай праблеме, сітуацыі і да т.п.)

3. : grasp a chance/an opportunity скарыста́ць зру́чны мо́мант/магчы́масць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

wystarczać

wystarcza|ć

незак. хапаць;

to mi wystarczać — гэтага з мяне досыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

fall short (of)

а) быць ме́ншым (за што-н.)

б) не дасягну́ць

в) не става́ць, не хапа́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Рэ́пік ’род шматгадовых травяністых раслін сямейства складанакветных’ (ТСБМ), ’Eupatorium L.’ (Байк. і Некр.), ’дзядкі’ (Касп.). Укр. репʼя́х, рус. репе́й, польск. rzep, в.-луж. rěpik, чэш., славац. repík ’тс’, серб. і харв. рѐпух ’тс’, балг. репей, ст.-слав. рѣпьѥ. Прасл. *rěpъ/*rěpьjь ’учэплівая расліна’ ад *rěpiti ’хапаць, чапляцца’ (Борысь, 533). Мяркуецца сувязь з літ. aprepti ’ахопліваць’, reples ’абцугі’, ст.-прус. raples ’тс’, лац. rapio ’хапаць, абрываць’ (Фасмер, 3, 471).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Нахапок ’спяшаючыся, у спешцы’ (ушац., Нар. лекс.), ’хутка, абы-як’, нахапкі́ ’наперагонкі’ (Яўс.), нахапу́ ’на скорую руку’ (Жд. 2, Сл. ПЗБ). Да хапа́ць, хап (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

zúschnappen

vi

1) (h) хапа́ць, куса́ць (пра сабаку)

2) (s) зашчо́ўквацца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

gebréchen

* vi высок. (an D) нестава́ць, бракава́ць, не хапа́ць (чаго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

По́хват ’спрыт’ (люб., Сл. ПЗБ), ’кірунак, палёт’ (Гарб.), укр. по́хватом ’паспешна’, польск. дыял. pochwat ’чапанне’, балг. похва́т ’прыём’. Ад по- і хватаць ’хапаць’ (гл.), параўн. по́хап.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

snatch​2 [snætʃ] v. хапа́ць; вырыва́ць, выхо́пліваць;

He snatched the book from my hand. Ён выхапіў кнігу ў мяне з рук.

♦

snatch at a straw хапа́цца за сало́мінку

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)