powszechnie
усюды; скрозь; паўсюдна;
powszechnie używany — агульнаўжывальны;
powszechnie wiadomo, że ... — агульнавядома, што...
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
вя́зкі, ‑ая, ‑ае.
Клейкі, ліпкі, цягучы. Вязкі грунт. Вязкае масла. □ Пачынаецца нізіна. Зямля стала вязкай, усюды купіны, .. шмат вываратняў. Самуйлёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прэч ’далоў’ (Нас., Мік., Бяльк., ТСБМ; паст., стаўб., Сл. ПЗБ), ’усюды; спрэс’: на полі прэч повно осёту (беласт., Сл. ПЗБ). Адносна позняе запазычанне з польск. precz ’прэч, далоў’, пра паходжанне якога гл. Банькоўскі, 2, 770.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
überallhin, überallhín
adv усю́ды, ва ўсе канцы́, ва ўсіх накіру́нках
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
загру́каць сов. застуча́ть, засту́кать; захло́пать;
за сцяно́й што́сьці ~кала — за стено́й что́-то застуча́ло (засту́кало);
усю́ды ~калі дзве́ры — везде́ захло́пали две́ри
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
прася́кнуць, -ну, -неш, -не; -нуў, -нула; -ні; -нуты; зак.
1. Пранікнуць куды-н. праз што-н.
Цемра імкнулася п. усюды.
2. перан., што (звычайна ў форме дзеепрым. зал. прош.). Напоўніць якім-н. пачуццём, ідэяй.
Верш прасякнуты пафасам гуманізму.
|| незак. прасяка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз. прасякне́нне, -я, н. (да 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
павыгрыза́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Выгрызці, выесці ў многіх месцах, усюды. Павыгрызалі мышы дзіркі ў мяшках. Павыгрызала жывёла ўсю траву.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перала́зіць 1, ‑лажу, ‑лазіш, ‑лазіць.
Незак. да пералезці.
перала́зіць 2, ‑лажу, ‑лазіш, ‑лазіць; зак.
Разм. Лазячы, пабываць усюды, аблазіць усё, многае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аб’е́хаць
1. (вакол чаго-н) an etw. (D) vorbéifahren* vi (s); umfáhren* vt;
2. (пабываць усюды) beréisen vt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
пара́фія, ‑і, ж.
1. Акруга, тэрыторыя, якая адносіцца да аднаго касцёла і падпарадкоўваецца аднаму ксяндзу; прыход. Касцёл хоць быў і вялікі, але ўласнай парафіі не меў і лічыўся капліцай. Чарнышэвіч.
2. перан. Тэрыторыя, якая знаходзіцца ў чыім‑н. уладанні, падпарадкоўваецца каму‑н. [Леўчык:] — Паедзем усюды. У нас у запасе вунь колькі часу. Усюды з’ездзім, усю вашу лясную парафію агледзім. Сабаленка.
[Лац. parachia ад грэч. paroikia — тое, што можна аб’ехаць.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)