абгарадзі́цца, ‑раджуся, ‑родзішся, ‑родзіцца; зак.

Абнесці агароджаю сваю сядзібу, уладанні. [Сымон] ужо жыў у новай хаце, ужо абгарадзіўся, абсталяваўся, абараўся і абсеяўся. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

any more, anymore [ˈenimɔ:] adv. (у адм. і пыт. ск.) больш не; ужо́ не;

They do not live here any more. Яны тут больш не жывуць.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

bone​2 [bəʊn] v. здыма́ць мя́са з касце́й

♦

bone up on smth. infml даве́двацца пра што-н. або́ нага́дваць сабе́ пра што-н. ужо́ вядо́мае

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

урадзі́цца сов.

1. (об урожае) уроди́ться;

2. разг. уроди́ться; роди́ться;

такі́м ён ужо́ ўрадзі́ўся — таки́м он уже́ уроди́лся (роди́лся)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вечарэ́ць, ‑эе; безас. незак.

Блізіцца к вечару. Ужо вечарэла. З Нёмана пацягнула цёплым струменем вільгаці. Пестрак. На дварэ вечарэла, і ў пакоі быў ужо змрок. Марціновіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднерастава́ць, ‑туе; зак.

Скончыць нераст. Акунь ужо аднераставаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Зрэ́бны ’суровы’ < *изгребьнъ (гл. зрэб’е), ужо з XIV–XV стст. jьz‑greb‑ьn‑ъ.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мыдлі́ны ’мыльная вада, у якой ужо мылі бялізну’ (рэч., Нар. сл.). З польск. mydliny ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нашто́, прысл.

1. пыт. 3 якой мэтай, для чаго.

Н. ты так робіш?

2. адноснае. Ужыв. як злучальнае слова ў даданых дапаўняльных сказах.

Папытайцеся ў яго, н. яму трэба было пераязджаць у горад.

3. у знач. часц. (звычайна ў спалучэнні са словам «ужо»). Ужыв. ў складаных сказах з адваротнай абумоўленасцю састаўных частак.

Н. ўжо быў добры чалавек Пракоп, а і той не стрымаўся.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

усцягну́ць, -ягну́, -я́гнеш, -я́гне; -ягні́; -я́гнуты; зак.

1. каго-што. Цягнучы, падняць наверх або з цяжкасцю ўнесці, узвезці на што-н. высокае.

У. мех на вышкі.

2. што. Надзець, апрануць з цяжкасцю або накрыцца чым-н., нацягнуць на сябе што-н. (разм.).

Ледзь ужо ўсцягнула гэту сукенку.

У. ватовую коўдру.

|| незак. усця́гваць, -аю, -аеш, -ае і усцяга́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)