descent

[dɪˈsent]

n.

1) зыхо́джаньне n., зыхо́д, спуск -у m.

2) схон, схіл -у m.

a steep descent — стро́мкі схон, стро́ма f.

3) перадава́ньне ў спа́дчыне

4) пахо́джаньне n., спа́дчыннасьць f.

of Belarusian descent — белару́скага пахо́джаньня

5) зьніжэ́ньне n., заняпа́д -у, упа́дак -ку m.

6) рапто́ўны напа́д, налёт -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

slant

[slænt]

1.

v.i.

1) нахіля́цца, схіля́цца

Most handwriting slants to the right — Лі́тары на пісьме́ перава́жна схіля́юцца напра́ва

2) насьвятля́ць тэндэнцы́йна

2.

n.

1) спад, схіл -у m.

a sharp slant — стро́мкі схіл

2) нахі́л -у m., схі́льнасьць f.

3) informal тэндэ́нцыя f.

3.

adj.

пахі́лы, пака́ты

•

- on the slant

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

про́рва, ‑ы, ж.

1. Вельмі глыбокі, стромкі абрыў, надзвычай глыбокая расколіна; бездань. Сарвацца ў прорву. □ Пячэры клыкі сталактытаў ашчэраць. То раптам тунелі у мроку, то прорва дзвювёрстая збоку. Вялюгін. // Багністае месца; дрыгва. Я рвануўся да.. [Іры], схапіў пад пахі і, ледзь сам не паляцеўшы ў балотную прорву, падняў на бераг, усю мокрую, перапалоханую. Пташнікаў. Балота цягне, засмоктвае ў чорную прорву, усё мацней сціскае грудзі. Аляхновіч. // перан. Бязмежная, вялікая глыбіня. Безупынна звініць ланцуг, і ў прорву бяздоннага ацэментаванага калодзежа з громам ляціць акаванае жалезнымі абручамі драўлянае вядро. Навуменка.

2. перан. Карэннае, прынцыповае разыходжанне ў чым‑н. паміж кім‑, чым‑н. — Маё сэрца цалкам у вашым калгасе. Але між намі, таварышы, — прорва: я — пасялковец. Колас.

3. Разм. Вельмі вялікая колькасць каго‑, чаго‑н., мноства. Прорва грошай. □ Нялёгка было падняць жаночымі рукамі такую прорву зямлі. Васілевіч. — Бач, параць, смажаць, ядуць, п’юць. Накармі такую прорву. Навуменка.

4. Разм. Аб пражэрлівым чалавеку. — Хлопчыка ўзялі. Ды такі ўжо хлопчык.. Прорва нейкая ненасытная — колькі не кармі, мала яму. Дадзіёмаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Стром ‘спілаванае завіслае дрэва’, ‘схіл страхі’, ‘куча галля’ (ТС), ‘прыстасаванне для лазення на дрэва’ (ЛА, 1), ‘строп страхі’ (узд., ЛА, 5), стро́ма ‘дах’ (Шушк., Сл. Брэс.), ‘круты схіл, абрыў’ (ТСБМ, Гарэц.), страмо́віна ‘выварочанае з коранем дрэва’ (Нар. Гом.). Укр. дыял. стром ‘фруктовае дрэва’, ‘круча’, стрім ‘схіл; тое, што тырчыць угору’, рус. стро́мы ‘кроквы; поручні’, польск. дыял. strom ‘дрэва; фруктовае дрэва’ (ведаць, з чэш., славац. — Борысь, 580), чэш., славац. strom ‘дрэва’, старое н.-луж. strom ‘дрэва’, старое серб. стром, харв. strum ‘ствол дрэва’, славен. strȍm ‘тс’, ‘страха над загарадкай для авец’. Прасл. *stromъ ‘тое, што ўзносіцца ўгару, стаіць вертыкальна’, адпрыметнікавы назоўнік ад прым. *stromъ ‘стромкі, круты’ (Борысь, 580) ці паралельны да прыметніка аддзеяслоўны назоўнік ад *strьměti ‘тырчаць, выдавацца’ (Борысь, Etymologie, 181); гл. яшчэ Фасмер, 3, 781 з аглядам літ-ры. Бязлай (3, 332) праславянскае слова лічыць першасным nomen agentis ад дзеяслова *strēmti > прасл. *stręti, *stręnǫ, параўн. застра́ць ‘застрагнуць у праходзе, захраснуць’ (Нас.). Сюды ж строме́ц ‘козлы, якія прыціскаюць салому на вільчыку’ (ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bluff

I [blʌf]

1.

n.

1) высо́кі абры́вісты бе́раг або́ скала́; стро́ма f.

2) гру́па дрэ́ваў, кусто́ў сяро́д прэ́рыі

2.

adj.

1) стро́мкі, абры́вісты

2) рэ́зкі, бесцырымо́нны; адкры́ты й дабраду́шны

II [blʌf]

1.

n.

блеф -у m., вы́думка f., падма́н -у m., ашука́нства, запало́хваньне n.

2.

v.t.

ашу́кваць, застра́шваць, ужыва́ць бле́ф

•

- call the bluff

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

sheer

I [ʃɪr]

1.

adj.

1) лёгкі, ама́ль празры́сты

a sheer white dress — лёгкая бе́лая суке́нка

2) по́ўны, абсалю́тны

sheer exhaustion — по́ўнае зьнясі́леньне

sheer waste of time — адна́ тра́та ча́су

3) стро́мкі, стро́мы (спад, скала́), вэртыка́льны

2.

adv.

1) ца́лкам, зусі́м

2) ве́льмі стро́мка

II [ʃɪr]

1.

v.i.

адхіля́цца ад ку́рсу; зваро́чваць у бок

2.

n.

адхіле́ньне ад ку́рсу

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Стрэ́мя 1 ‘сукаватая яловая падстаўка, па якой падымаюцца на “падкур” (прыстасаванне, якое абараняе борць ад мядзведзяў)’ (Рам. 8). Гл. страмі́на.

Стрэ́мя 2, Р. скл. стрэ́мя і стрэ́мені ‘прыстасаванне для ўпору нагі конніка’ (ТСБМ, Байк. і Некр.), стрымена ‘тс’, мн. л. стрэмена́ ‘тс’ (Бес., Шымк. Собр.), стрэмянё ‘стрэмя’ (Сцяшк.), стримоно ‘тс’ (Турэцка-беларускі размоўнік, 1836 г., Нью-Ёрк., 1995). Параўн. укр. стре́ме́но́, стре́мін, рус. стре́мя ‘стрэмя’, стараж.-рус. стремень, стрьмень, польск. strzemię, в.-луж. třmjeň, н.-луж. tśmjeń, чэш. střmen, славац. strmeň, славен. stréme, серб.-харв. стр̏ме̑н, балг. стре́ме ‘тс’, макед. стремен ‘тс’. Прасл. *stremę, як мяркуюць (гл. Бязлай, 3, 327 з літ-рай), ідэнтычна грэч. στρέμμα ‘нешта скручанае, нітка; выгін’, якое з’яўляецца nomen actionis ад дзеяслова στρέφω ‘віць, плесці’, і.-е. корань *strebh‑ ‘тс’, параўн. яшчэ грэч. στρόφο ‘вяроўка, паласа’. На думку Сноя₁ (613), славяне да VI ст., ві даць, страмёны мелі плеценыя з нейкіх матэрыялаў, напрыклад, з рамянёў. Гл. аналагічна Борысь, 584. Супастаўлялі таксама з рус. пастро́мка ‘пастронак’ і *strъmъ (гл. стромкі); гл Фасмер, 3, 775; Брукнер, 522; Праабражэнскі, 2, 397.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

decline

[dɪˈklaɪn]

1.

v.

1) адмаўля́ць

He declined to do what he was told — Ён адмо́віўся рабі́ць то́е, што яму́ было́ ска́зана

2) адхіля́ць

to decline an offer — адхілі́ць прапано́ву

3) скланя́ць

4) хілі́цца; спуска́цца

5) слабе́ць, занепада́ць

2.

n.

1) па́даньне n.

2) заняпа́д -у m.

3) сход, схіл -у m.

4) спад, спуск -у m.

a steep decline — стро́мкі сход або́ спуск

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

abrupt

[əˈbrʌpt]

adj.

1) рапто́ўны, нечака́ны

He made an abrupt turn to avoid hitting another car — Ён зрабі́ў рапто́ўны паваро́т, каб ня ўда́рыць друго́е а́ўта

2) рэ́зкі

He had an abrupt way of speaking — Ён меў рэ́зкую мане́ру гавары́ць

3) уры́вісты

an abrupt style — уры́вісты стыль

4) ве́льмі стро́мы, стро́мкі

The road made an abrupt rise up the hill — Даро́га стро́мка падняла́ся на ўзго́рак

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

blown

I [bloʊn]

1.

adj.

1) засо́пшыся, які́ ця́жка ды́хае

He was blown after climbing the steep hill — Ён засо́пся, паку́ль забра́ўся на стро́мкі ўзго́рак

a blown horse — загна́ны конь

2) запэ́цканы му́хамі; засе́джаны му́хамі (мя́са)

3) выдзіма́ны, дзьму́ты

blown glass — дзьму́тае шкло

4) успу́хлы (пра жывёліну), абжэ́рлы

2.

v., the p.p. of blow I and blow II

II [bloʊn]

1.

v., p.p. of blow III

2.

adj.

у цьве́це; ца́лкам расьцьві́лы

a full blown rose — расьцьві́лая ружа

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)