канфіскава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак. і незак., што.
Правесці (праводзіць) канфіскацыю. Канфіскаваць каштоўнасці. □ [У гаспадарцы] засталіся толькі сто пяцьдзесят дзесяцін, бо другія сто пяцьдзесят царскі ўрад канфіскаваў за ўдзел бацькі ў паўстанні. Пестрак. Газету затрымлівалі, штрафавалі, канфіскавалі і, нарэшце, зусім забаранілі. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
просчита́ться
1. (ошибиться в счёте) аблічы́цца;
просчита́ться на сто ты́сяч рубле́й аблічы́цца на сто ты́сяч рублёў;
2. (ошибиться в расчётах) пралічы́цца;
враги́ просчита́лись во́рагі пралічы́ліся;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
со́ценны, ‑ая, ‑ае.
1. Разм. Вартасцю ў сто рублёў; сторублёвы. Соценны білет. / у знач. наз. со́ценная, ‑ай, ж. Ларывончык палез у кішэню, дастаў новенькую соценную і працягнуў яе Алімпе. Сабаленка.
2. Які складаецца са ста адзінак або які мае сто якіх‑н. адзінак. Пасярод стала, поруч з попельніцай, ляжала соценная пачка папярос. М. Ткачоў.
•••
Соценная вага — вага, на якой прадмет, што ўзважваецца, ураўнаважваецца ў сто разоў лягчэйшай гірай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
СПА м., ист. (Саве́т Пра́цы і Абаро́ны) СТО (Сове́т Труда́ и Оборо́ны)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
Астачарце́ць ’абрыднуць’ (КТС). Відаць, з рус. осточертеть ’надаесці як сто чарцей’, утворанага з цыркумфіксам о‑ — ‑еть (Фасмер, 3, 164; КЭСРЯ, 316).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
стометро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы; Р мн. ‑ровак; ж.
Разм. Дыстанцыя ў сто метраў у спартыўных спаборніцтвах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ша́бля, -і, мн. -і, -бель і -яў, ж.
Халодная зброя з доўгім выгнутым клінком.
Сячы шаблямі ворага.
Атрад у сто шабель (г.зн. складаецца са ста кавалерыстаў).
|| памянш. ша́белька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек, ж.
|| прым. ша́бельны, -ая, -ае.
Шабельныя ножны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Стакало́с ‘каласоўнік’ (стол., лельч., жытк., мазыр., Расл. св.; ЛА, 1), стоколо́с, стоколо́са ‘гірса’ (ТС), укр. стоко́лос, рус. стоко́лос, польск. stokłos, чэш. stoklosa, славац. stoklas, серб.-харв. сто̀класа, славен. stóklas. Прасл. *stokolsъ; ад сто і колас (Міклашыч, 335; Фасмер, 3, 764). Махэк₂ (579) заўважае, што лічэбнік сто не мае канкрэтнага значэння, абазначае толькі вялікую колькасць каласкоў у гэтай расліны ў параўнанні з адным коласам культурных збожжавых раслін.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прапла́віць, ‑плаўлю, ‑плавіш, ‑плавіць; зак., што.
1. Падвергнуць плаўцы, пераплавіць. Праплавіць сто тон руды.
2. Плавіць некаторы час.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)