Verbum

астэні́я, -і, ж. (спец.).

Стан агульнай слабасці арганізма; бяссілле.

|| прым. астэні́чны, -ая, -ае.

ашаламле́нне, -я, н.

Стан збянтэжанасці, разгубленасці або ўзрушэння.

На яго найшло нейкае а.

адурэ́нне, -я, н. (разм.).

Стан паводле знач. дзеяслова адурэць.

Дайсці да поўнага адурэння.

апа́тыя, -і, ж.

Стан душэўнай абыякавасці, раўнадушнасці да ўсяго.

|| прым. апаты́чны, -ая, -ае.

паўсо́нны, -ая, -ае.

Які засынае або не зусім прачнуўся.

П. выгляд.

П. стан.

прастра́цыя, -і, ж. (кніжн.).

Прыгнечаны стан, поўная абыякавасць да наваколля.

Упасць у прастрацыю.

прыгне́чанне, -я, н.

1. гл. прыгнятаць.

2. Цяжкі, змрочны стан.

Быць у прыгнечанні.

уто́ма, -ы, ж. (разм.).

Стан утомленага, пачуццё стомленасці ад працы; стома.

Адчуць утому.

раўнава́га, -і, ДМ -ва́зе, ж.

1. Стан спакою, у якім знаходзіцца цела пад уздзеяннем роўных, процілегла накіраваных сіл.

Устойлівая р.

2. Устойлівае становішча, устойлівасць.

Страціць раўнавагу.

3. перан. Устойлівыя суадносіны паміж чым-н.

Экалагічная р.

4. перан. Стан спакою, ураўнаважанасці, нармальны стан духоўнага і маральнага жыцця.

Вывесці з раўнавагі.

|| прым. раўнава́жны, -ая, -ае (да 1 знач.; спец.).