ула́зіны, ‑зін; адз. няма.
Разм. Уходзіны, наваселле. Новая хата заўсёды радасць. А ўлазіны — свята. Б. Стральцоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хлуслі́васць, ‑і, ж.
Уласцівасць хлуслівага. Кірылу заўсёды смяшыла наіўнасць, хлуслівасць і радасць рыбакоў і паляўнічых. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Васэ́ля ’вяселле’ (Сцяшк. МГ). Запазычанне з польск. wesele ’тс’ (а гэта са слав. *veselьje ’радасць’; гл. Брукнер, 607). Параўн. укр. весі́лля ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
це́шыць, -шу, -шыш, -шыць; незак. каго-што
1. Выклікаць радасць, задавальненне, весяліць.
Атрыманы ўраджай цешыў хлебароба.
Усё, што здарылася, яго не цешыла, а засмучала.
2. Забаўляць.
Ц. дзіця цацкамі.
3. Суцяшаць, абнадзейваць.
Ц. сябе надзеяй на лепшае.
|| зак. паце́шыць, -шу, -шыш, -шыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
нешчаслі́вы, -ая, -ае.
1. Які прыносіць няшчасце, гора; поўны няшчасця.
Н. дзень.
2. Такі, якому не дадзена шчасце, радасць.
Без маткі нешчаслівыя дзеткі (прыказка).
3. Які не прыносіць удачы.
Н. латарэйны білет.
4. Такі, якому не шанцуе, не спрыяе поспех.
Н. сапернік.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Hérzenslust
f - уце́ха, ра́дасць
nach ~ — ко́лькі душа́ хо́ча
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Lústigkeit
f - вясе́лле; весяло́сць, до́бры настро́й, ра́дасць; заба́ўнасць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Вясёласць ’весялосць’ (КТС), вясёлысьць ’тс’ (Бяльк.), укр. веселість, рус. весёлость ’тс’, польск. wesołość ’вясёлы настрой, пацеха, радасць, добры гумар’; ’вясёлы спосаб правядзення часу’, н.-луж. wjasolosć, в.-луж. wjesołosć ’весялосць, радасць’, чэш. veselost ’весялосць, забава, пацеха’, паўдн.-усх. ’вяселле’, славац. veselosť ’весялосць, забава’, славен. vesẹ̑lost, серб.-харв. ве̏селост, макед., балг. веселост. Прасл. veselostь, утворанае з суф. ‑ostь ад прым. veselъ > вясёлы (гл.). Бел. літаратурная форма мае націск на канчатку.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
смяя́цца, смяю́ся, смяе́шся, смяе́цца; смяёмся, смеяце́ся, смяю́цца; сме́йся; незак.
1. Праяўляць весялосць, радасць пры дапамозе смеху.
С. да слёз.
2. з каго-чаго. Высмейваць каго-, што-н.; насміхацца.
Нельга с. са старога чалавека.
3. перан. Жартаваць, гаварыць смехам.
Я не веру табе, ты смяешся.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пара́даваць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; зак., каго.
Прынесці радасць каму‑н., абрадаваць. Кожнаму хацелася дапамагчы дзяўчынцы, парадаваць яе. Арабей.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)