nazwisko

nazwisk|o

н. прозвішча;

~o panieńskie — дзявочае прозвішча;

czek na czyje ~o — чэк на чыё прозвішча;

człowiek o ~u ... — чалавек па прозвішчы...;

znać kogo (tylko) z ~a — ведаць каго (толькі) па прозвішчы;

zdobyć sobie ~o — зрабіць сабе імя; стаць вядомым

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Christian2 [ˈkrɪstʃən] adj.

1. хрысція́нскі;

the Christian Сhurch хрысція́нская царква́;

a Christian name імя́ (у адрозненне ад прозвішча);

the Christian era хрысція́нскае летазлічэ́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

струпяне́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Разм.

1. Тое, што і струпець.

2. перан. Вельмі спужацца, скамянець ад страху. Калі назвалі Арсенева прозвішча,.. [Пронька] аж струпянеў ад страху, чуў, як адняліся ногі. Каваленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Mädchenname

m -ns, -n

1) жано́чае імя́

2) дзяво́чае про́звішча (замужняй жанчыны)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Манса́рда ’жылое памяшканне пад дахам’ (ТСБМ). З польск. mansarda, якое з франц. Mansard F. — прозвішча архітэктара (1598–1666). Паводле Крукоўскага (Уплыў, 79), — з рус. мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

voto :

primo (secundo, tertio) voto — па першым (другім, трэцім) шлюбе (пра прозвішча)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

panieński

дзявочы, дзявоцкі;

nazwisko ~e — дзявочае прозвішча;

wieczór panieński — дзявочнік; дзявочая вечарынка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

esquire [ɪˈskwaɪə] n. эсква́йр (тытул ветлівасці ў Англіі, які дадаецца да прозвішча пры адсутнасці іншага тытула, асабліва ў афіцыйных лістах і дакументах: Peter Jones, Esq.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Та́льма ’жаночая доўгая накідка без рукавоў’ (ТСБМ). Відаць, праз рускую мову ад уласнага імя Та́льмапрозвішча французскага акцёра Francois-Joseph Talma (ЕСУМ, 5, 510; Фасмер, 4, 16).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

праміну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні; зак.

1. каго-што. Прайсці, праехаць міма каго-, чаго-н.

П. вёску.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Прайсці, мінуць (пра час, здарэнні і пад.).

Прамінуў яшчэ адзін дзень.

3. што. Зрабіць пропуск у чым-н.

П. радок.

4. перан., каго-што. Прапусціць, абысці.

Яго прозвішча выпадкова прамінулі.

Нельга п. гэтага пытання.

|| незак. праміна́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)