Трубаду́р ‘сярэдневяковы паэт-пясняр’, ‘той, хто ўслаўляе каго- ці што-небудзь’ (ТСБМ), ‘паэт-пясняр, лірнік’ (Некр. і Байк.). Еўрапеізм, у аснове якога франц. troubadour, што ўзыходзіць да нар. лац. *tropāre ‘вершаваць, спяваць’ (Рэйзак, 677; ЕСУМ, 5, 654).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

minstrel

[ˈmɪnstrəl]

n.

мэнэстрэ́ль (вандро́ўны сьпява́к), музы́ка -і, паэ́т -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

кува́ць паэт уст кукаваць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

страча́ць паэт гл cyстрaкаць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

стрэць паэт гл cyстрэць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

сты́гнуць паэт гл стыць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Ветравінне (паэт.) ’вецер’ (КТС, П. Трус). Параўн. укр. вітрові́ння ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ветралюб (паэт.) ’дуб’ (КТС). Новаўтварэнне ад вецер і любіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жы́цейка, ‑а, н.

Нар.-паэт. Памянш.-ласк. да жыта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бурапе́ніць, ‑ніць; незак.

Паэт. Бурліць, кіпець (пра жыццё, дзейнасць).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)