Jágdrevier

[-vi:r]

n -s, -e паляўні́чы абша́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

мядзве́днік, ‑а, м.

1. Паляўнічы на мядзведзяў.

2. Павадыр прыручанага дрэсіраванага мядзведзя.

3. Памяшканне для мядзведзяў у звярынцы або заалагічным садзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ваўкада́ў, ‑дава, м.

Вялікі паляўнічы сабака. Вялізны, з падпалінамі на баках, ваўкадаў, шырока выкідваючы лапы, з дыхавічным сапам імчаў угору. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

медэля́н

(польск. medelan, ад іт. Mediolano = Мілан)

паляўнічы сабака, з якім хадзілі на мядзведзя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

медэля́н

(польск. medelan, ад іт. Mediolano = Мілан)

паляўнічы сабака, з якім хадзілі на мядзведзя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

заўзя́ты, -ая, -ае.

1. Які з захапленнем займаецца чым-н., аддаецца чаму-н. або напорысты, упарты.

З. паляўнічы.

Ён быў чалавек з.: што ні задумае, даб’ецца.

2. Які выконваецца з запалам, напружаны.

Заўзятая праца.

Заўзятая бойка.

|| наз. заўзя́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

hunting

[ˈhʌntɪŋ]

1.

n.

палява́ньне n.

2.

adj.

паляўні́чы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Важні́чы ’асоба, адказная за ўзважванне’ (Нас.). Да важыць, вага; параўн. ляснічы, паляўнічы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прапі́цца, ‑п’юся, ‑п’ешся, ‑п’ецца; ‑п’ёмся, ‑п’яцеся; зак.

Патраціць усё на п’янства. [Бацька:] — Сапраўдны паляўнічы не прап’ецца, у карты не прагуляецца — яму гэта непатрэбна. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тра́пер

(англ. trapper)

паляўнічы на пушнога звера ў Паўн. Амерыцы, які карыстаецца ў асноўным пасткамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)