ве́лічны, ‑ая, ‑ае.
1. Поўны велічы (у 2 знач.), урачыстасці; грандыёзны. Велічная мэта. Велічны помнік. Велічная дэманстрацыя. □ Плынь ракі, як заўсёды, была спакойная і велічная. Шамякін. У натхнёным, У велічным гімне неабсяжная наша зямля. Вітка. Велічныя капры ўзвышаюцца над усім наваколлем, і толькі новая тэлевізійная вышка можа трохі раўняцца з імі. Кулакоўскі.
2. Важны, горды; поўны ўласнай годнасці. Велічная поза. □ Цётка Палашка.. кідала велічны позірк на сваіх падначаленых. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
purpose [ˈpɜ:pəs] n.
1. мэ́та, наме́р; заду́ма;
answer/serve the purpose адпавяда́ць патрабава́нням
2. мэтанакірава́насць;
a man of pur pose мэтанакірава́ны чалаве́к
♦
on purpose знаро́к, наўмы́сна;
to little/no purpose fml (ама́ль) безвыніко́ва
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Áugenmerk
n -s ува́га, мэ́та
séin ~ auf etw. (A) ríchten — звярта́ць ува́гу на што-н., мець што-н. на ўва́зе
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
сэнс
(польск. sens, ад лац. sensus)
1) значэнне, унутраны змест (напр. с. артыкула);
2) мэта, разумная падстава; карысць, толк (напр. ёсць с. асвоіць стэнаграфію, чакаць няма сэнсу).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
арыенці́р
(ням. orientieren = арыентаваць, ад лац. oriens, -ntis = усход)
1) добра бачны на мясцовасці нерухомы прадмет або элемент рэльефу, па якім можна вызначыць сваё месцазнаходжанне, знайсці пэўны аб’ект, 2) перан. кірунак дзейнасці, мэта, устаноўка.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
намер, замер, думка, задума, задуманае, замысел, намысел, рашэнне, план, мэта; прыцэл, разлік, замах (перан.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
final
[ˈfaɪnəl]1.adj.
1) апо́шні
2) канчатко́вы (мэ́та); беспаваро́тны, канча́льны (пастано́ва)
final result — канчатко́вы вы́нік
2.n.
1) апо́шні, канцавы́ (экза́мен)
2) фіна́л -у m. (у спо́рце)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
cel, ~u
м.
1. мэта;
cel życia — мэта жыцця;
na ~e dobroczynne — для дабрачынных мэтаў;
na cel charytatywny — на дабрачынную мэту;
w ~u (~em) — з мэтай..;
bez ~u — без мэты; бязмэтна;
dopiąć ~u — дасягнуць мэты;
mieć co na ~u (za ~) — мець што на мэце;
cel uświęca środki — мэта апраўдвае сродкі;
mijać się z ~em — не дасягнуць мэты;
2. аб’ект; мішэнь;
obrać kogo za cel żartów — абраць для сябе каго аб’ектам жартаў;
3. мішэнь;
mierzyć do ~u — меціць у мішэнь
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Смысл ‘розум’ (Нас.), смы́сліць ‘разумець, цяміць’ (Нас.), змысл ‘сэнс’ (Байк. і Некр.), смы́сел ‘сэнс, значэнне; розум’, смы́сьліць ‘разумець, цяміць’ (Некр. і Байк.), змысьля́ць ‘здумляць’ (Ласт.). Параўн. укр. смисл ‘сэнс, разуменне, сутнасць, карысць’, ‘сэнс, розум’, рус. смысл, смы́слить ‘разумець’, польск. smysl, zmysł ‘адчуванне, розум, сэнс’, н.-луж., в.-луж. zmysł ‘тс’, чэш. smysl ‘тс’, славац. zmysel ‘сэнс, розум, адчуванне, разуменне’, серб.-харв. сми̑сао ‘сэнс, значэнне, схільнасць’, славен. smísel ‘сэнс’, балг. сми́съл ‘сэнс, мэта, змест, карысць’, ст.-слав. съмыслъ ‘думка, намер, погляд’. Поствербальнае ўтварэнне ад *sъmysliti < mysliti (гл. мысль) (Махэк₂, 385). Гл. яшчэ Сной₁, 585.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ме́нта 1, ме́тка, мэта, мянта́, мянця́ ’мянташка’ (Зн. Мікуц.; ДАБМ, к. 264; Смулкова, Słown.; пруж., Выг. дыс., Сл. ПЗБ), ’мешалка’ (Сл. ПЗБ), ’балбатун, брыдотны’ (КЭС, лаг.). Балтызм. Параўн. літ. meñtė, mentė̃, menčia ’лапатка, якой капаюць бульбу, мяшаюць (раствор) і інш.’, mentẽlė ’мянташка’ (Атрэмбскі, Gr., 2, 48; Урбуціс, Baltistica, 5, 65; Лекс. балт., 39–40; Грынавяцкене, LKK, 16, 183; Лаўчутэ, Балтизмы, 37). Сюды ж метава́ць ’вастрыць касу’ (Бір. дыс.), хойн. мянтава́ць (Мат. Гом.), мента́ць ’тс’ (ТС).
Ме́нта 2 ’мята вадзяная, Mentha aquatica L.’ (маг., Кіс.). Відаць, паланізм. Параўн. польск. mięta ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)