окра́шивать несов.

1. афарбо́ўваць, фарбава́ць; (только в знач. — покрывать слоем краски) малява́ць;

2. перен. (придавать особый тон, выразительный оттенок) афарбо́ўваць, надава́ць афарбо́ўку; см. окра́сить;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

малява́нне ср.

1. писа́ние; рисова́ние;

2. кра́шение, окра́ска ж., окра́шивание, выкра́шивание;

3. изображе́ние;

4. (предмет обучения) рисова́ние;

уро́к ~ння — уро́к рисова́ния;

5. представле́ние; изображе́ние;

1-3, 5 см. малява́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нату́ра ж.

1. нату́ра; нрав м., хара́ктер м.;

шыро́кая н. — широ́кая нату́ра;

2. иск. нату́ра;

малява́ць з ~ры — рисова́ть с нату́ры;

3. (платёжное средство) нату́ра;

плаці́ць ~рай — плати́ть нату́рой

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мініяцю́ра ’невялікі рысунак або размаляваная закладка ў старадаўняй кнізе’, ’мастацкі твор малой формы’ (ТСБМ). З польск. miniatura (minjatura) ’партрэце’, ’пачатковая літара на старажытных рукапісах, азлобленая лісткамі, кветкамі, птушкамі’, якое з італ. miniatura < італ. miniare < лац. miniare ’маляваць minium’, г. зн. ’сурыкам (або кінаварам)’. Сучасная бел. лексема аформлена паводле рус. миниатюра ’тс’ (бо яшчэ ў Крукоўскага (Уплыў, 77) мініятурны, а не мініяцюрны).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

crayon

[ˈkreɪɑ:n]

1.

n.

1) каляро́вы алаві́к, каляро́вая крэ́йда

2) малю́нак, зро́блены каляро́вымі алавіка́мі ці крэ́йдай

2.

v.

малява́ць каляро́вымі алавіка́мі, каляро́вай крэ́йдай

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

нату́ра

(лац. natura = прырода)

1) рэальныя аб’екты рэчаіснасці, якія мастак назірае ў працэсе іх адлюстравання (напр. маляваць з натуры);

2) характар чалавека, тэмперамент (напр. уражлівая н., шырокая н.);

3) тавары, прадукты як сродак аплаты замест грошай (напр. разлічвацца натурай).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

По́шмаркам ’з размаху’ (Сцяшк. Сл.). Хутчэй за ўсё, да шмо́ргаць ’церабіць’, ’абрываць з галінак лісце і кветкі, захапіўшы ўсёй жменяй’, шмаргану́ць ’парнуць рогам’, ’хутка правесці бруском па касе’. Імаверна, аднак, што гэта балтызм, параўн. літ. pasmárkauti ’шалець, лютаваць’, pasmar̃kinti ’стаць больш жорсткім, хуткім, моцным’. Сумніўная сувязь з рус. дыял. шма́рить ’біць, секчы’, укр. шма́рити, шмаряти ’кідаць’; можна лічыць запазычаннем з польск. smarować ’шмараваць’, ’маляваць, пісаць’, ’брудзіць’, ’хутка ехаць’ (Фасмер, 4, 458).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

áusmalen

1.

vt

1) размалёўваць фа́рбамі

2) распі́сваць, пака́зваць

2.

sich (D) séine Zúkunft ~ — малява́ць карці́ны сваёй бу́дучыні

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

няздо́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які не мае здольнасцей, таленту. Няздольны вучань. // да чаго і з інф. Які не мае якой‑н. здольнасці, умення рабіць што‑н. Няздольны да музыкі. Няздольны маляваць.

2. Які не ўмее рабіць чаго‑н., не мае якасцей, уласцівасцей, патрэбных для чаго‑н. Васіль адступіўся ад натоўпу, павалокся на сваё поле. То стаяў, то тупаў, няздольны стрымаць.. непатрэбную кволасць. Мележ. Вялікае.. было ў.. [немцаў] расчараванне, калі яны заспелі пустыя шчыліны, разбітыя, няадольныя да бою гарматы. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уме́нне н Fähigkeit f -, -en (што-н рабіць zu + inf; Fértigkeit f -, -en (in D), Geschícklichkeit f -, -en (спрытнасць); Können n -s (магчымасці); Fáchkenntnis f -, -se (веды, кампетэнтнасць);

уме́нне малява́ць Fértigkeit im Málen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)