sorrow​2 [ˈsɒrəʊ] v. lit. (over) смуткава́ць, сумава́ць; бедава́ць; тужы́ць, журы́цца;

sorrow over one’s hard fate апла́кваць свой го́ркі лёс

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

srogi

суровы; жорсткі;

srogi los — суровы лёс

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ananke

нескл. н. кніжн. лёс; прадвызначанасць; фатум

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

хвалява́ць, -лю́ю, -лю́еш, -лю́е; -лю́й; незак.

1. што. Выклікаць хваляванне (у 1 знач.).

Моцны вецер хваляваў мора.

2. перан., каго (што). Прыводзіць у хваляванне (у 2 знач.).

Яго хваляваў лёс дзяцей.

3. перан., каго (што). Падбухторваць, схіляць да хваляванняў (у 3 знач.).

Х. народ.

|| зак. усхвалява́ць, -лю́ю, -лю́еш, -лю́е; -лю́й.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

раз’ядна́ць сов.

1. разъедини́ть;

р. правады́ — разъедини́ть провода́;

2. разъедини́ть, разлучи́ть, разобщи́ть;

лёс ~на́ў іх — судьба́ разъедини́ла (разлучи́ла) их

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

Schícksal

n -s, -e лёс, до́ля

sein ~ méistern — уладкава́ць свой лёс

sein ~ ist besíegelt — яго́ лёс вы́рашаны

sich in sein ~ fínden* [ergében*] — прыміры́цца ca сваі́м лёсам

mit séinem ~ hádern — нарака́ць на свой лёс

séinem ~ überlássen* — пакі́нуць на во́лю лёсу

er wird séinem ~ nicht entgéhen — ён не пазбе́гне свайго́ лёсу

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

bluźnić

незак. блюзнерыць; зневажаць;

bluźnić losowi — спакушаць лёс

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

предназначе́ние ср.

1. прызначэ́нне, -ння ср.;

2. (судьба) уст. лёс, род. лёсу м., до́ля, род. до́лі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

уде́л​II м. (участь) до́ля, -лі ж., лёс, род. лёсу м.;

доста́ться в уде́л вы́пасці на до́лю.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

кабе́чы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае адносіны да кабеты, належыць ёй; жаночы. Кабечы лёс. □ А спеў дзявочы і кабечы аж разлягаўся ў шчыры лес. Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)