Verbum

незалюбі́ць, -люблю́, -лю́біш, -лю́біць; зак., каго-чаго, з дадан. і без дап.

Выказаць незадаволенасць, не спадабацца.

Ён вельмі незалюбіў, калі напомнілі пра мінулы ўчынак.

пяю́н, пеюна́, мн. пеюны́, пеюно́ў, мн. (разм.).

Той, хто вельмі любіць спяваць, многа спявае; пявун.

|| ж. пяю́ха, -і, ДМ пяю́се, мн. -і, пяю́х.

выхваля́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ля́цы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -ля́к (разм.).

Той (тая), хто любіць выхваляцца; хвалько.

эпікурэ́ец, -рэ́йца, мн. -рэ́йцы, -рэ́йцаў, м.

1. Паслядоўнік эпікурэізму.

2. Чалавек, які любіць камфорт і вышэй за ўсё ставіць асабістае задавальненне і пачуццёвую асалоду (кніжн.).

зубаска́л, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Пра чалавека, які любіць зубаскаліць; перасмешнік.

|| ж. зубаска́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак.

|| прым. зубаска́льскі, -ая, -ае.

мелама́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто вельмі любіць музыку і спевы.

|| ж. мелама́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. мелама́нскі, -ая, -ае.

разва́жлівы, -ая, -ае.

1. Які любіць падумаць, разважыць.

Старэйшы брат больш р.

2. Які выяўляе развагу, здольнасць разважаць.

Гаворка ў яго разважлівая.

|| наз. разва́жлівасць, -і, ж.