wybrzydzać (się)
зак. разм. (na co) быць незадаволеным (чым); круціць носам
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
wybrzydzać (się)
зак. разм. (na co) быць незадаволеным (чым); круціць носам
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
спі́нінг, ‑а, м.
Рыбалоўная снасць, якая складаецца з вудзільна, шпулькі з лёскай і блясны. [Рыбак] пачынае круціць шпульку спінінга — і шчупак на беразе. Вірня. Летам вы зможаце адправіцца ў цікавыя падарожжы з вудай ці спінінгам. Матрунёнак.
[Англ. spinning.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Крутаве́рць ’дрэннае надвор’е з мяцеліцай’, ’вірлівая вада’ (ТСБМ). Да круціць (гл.) і вярцець (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Круце́ль ’хітрун, махляр’ (ТСБМ, КЭС, лаг., Яруш., Касп.), ’непаседа’ (Нар. словатв.). Да круціць 2 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
rotate
[ˈroʊteɪt]
v.
1) круці́ць (-ца), вярце́цца, варо́чацца
2) чаргава́ць (-ца)
Farmers rotate crops — Гаспадары́ практыку́юць севазваро́т
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
◎ Крута́сы ’варыяцыі, выкрутасы’ (Мат. Гом.). Да круціць. Аддзеяслоўнае ўтварэнне на ‑асы (Pluralia tantum). Гл. SP, 2, 32.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
То́чыць, зато́чыла ’карціць, закарцела’, ’няма цярпення’ (Нас.). Да тачыць 1 (гл.), якое да прасл. *točiti ’круціць, вярцець’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пакруці́ць, ‑кручу, ‑круціш, ‑круціць; зак., што.
1. Прывесці ў кругавы рух; крутнуць. Пакруціць махавое кола. Пакруціць тачыла.
2. Кругавым рухам змяніць становішча чаго‑н. Пакруціць выключальнік. □ Канстанцін Міхайлавіч пакруціў рычажок прыёмніка, пашукаў іншае станцыі. Лужанін.
3. Разм. Туга звіць адно з другім.
4. Зламаўшы, паскручваць канцы паміж сабой, зблытаць усё, многае. Пакруціла бура пшаніцу ў полі.
5. і чым. Круціць некаторы час. Віктар Сяргеевіч пакруціў у руках бітон, потым зірнуў праз адчыненыя дзверы кухні некуды ў прастору і ўсміхнуўся. Гамолка. Палкоўнік прыжмурыўся.., пакруціў галавою. — Ты, Віктар, як заўсёды, гаворыш ісціну! Ваданосаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кі́ншчык, ‑а, м.
Разм.
1. Кінамеханік. — На сходы ў хату-чытальню збіраемся, і кіншчык там часам карціны круціць. Грахоўскі.
2. Тое, што і кіношнік. — Тут нейкія кіншчыкі прыязджалі, два, дні таўкліся. Казалі, што на кіно здымалі наш, калгас. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)