злю́ка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ злюцы, Т злюкай, ж.

Разм. Дужа сярдзіты, злы чалавек. — Ух, злюка! — зацмокаў языком Ахметка, калі Гошка расказаў яму, як сустрэла іх жонка электрыка. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

diabolic

[,daɪəˈbɑ:lɪk]

adj.

1) д’я́бальскі, сатані́чны

2) чарто́ўскі, злы як чорт

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

fiendish

[ˈfi:ndɪʃ]

adj.

чарто́ўскі; д’я́бальскі, сатані́нскі, ве́льмі лю́ты або́ злы; ліхадзе́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

fractious

[ˈfrækʃəs]

adj.

1) злы; раздражнёны, раззлава́ны

2) непаслухмя́ны, упа́рты, нараві́сты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

unclean [ˌʌnˈkli:n] adj.

1. fml нячы́сты, бру́дны

2. неаха́йны, мурза́ты

3. амара́льны, не прысто́йны;

an unclean spirit злы дух, дэ́ман

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дэ́ман, ‑а, м.

1. У старажытнагрэчаскай міфалогіі — бажаство, дух, істота, нешта сярэдняе паміж чалавекам і богам.

2. У хрысціянскай міфалогіі — д’ябал, злы дух, нячыстая сіла.

3. перан. Уст. Увасабленне якой‑н. страсці, заганы і пад.

[Грэч. daimōn.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сібе́рны ‘пранізлівы халодны (пра вецер); злы, буяны (аб чалавеку)’ (ТСБМ, Шат., Сцяшк., Нік., Жд. 1), ‘вялікі’: сіберны мароз (Пятк., Сержп. Прымхі, Жд. 2), ‘злосны, дрэнны’ (Жыв. сл.), сібі́рны ‘злы, жорсткі’ (Некр., Бяльк., Жд. 1, Скарбы), сібі́рка ‘сіберны, халодны вецер’ (Бяльк.), sibièrny ‘вылюдак, прыгнятальнік’ (Федар. 4), sibírnik ‘бандыт, крымінальнік’ (Варл.). Рус. смал., варонеж. сиби́рный ‘зверскі, злы’. Калі меркаваць па першым значэнні, то, відавочна, з сівер (гл.) пад уплывам Сібір у духу народнай этымалогіі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

анты́хрыст

(гр. Antichristos)

1) галоўны праціўнік Хрыста, які павінен з’явіцца перад канцом свету;

2) перан. злы, непачцівы чалавек.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

д’я́бал

(польск. diabeł < ст.-чэш. diabel < лац. diabolus, ад гр. diabolos)

злы дух, чорт, сатана ў рэлігійных уяўленнях.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Плахе́й ’злы’ (чэрык., ЛА, 5). З рус. плохой ’тс’ (Карскі, 2, 230).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)