fool1 [fu:l] n.
1. ду́рань;
He is no/nobody’s fool. Ён зусім не дурань.
2. hist. бла́зан (пры двары);
make a fool of smb. абду́рваць каго́-н.
♦
make a fool of oneself ста́віць сябе́ ў дурно́е стано́вішча;
play the fool дурэ́ць, стро́іць ду́рня;
A fool and his money are soon parted. Дурань і яго грошы хутка развітваюцца.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
beetlehead
[ˈbi:təlhed]
n.
ду́рань -ня m., бо́ўдзіла -ы m. & f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
dolt
[doʊlt]
n.
дуры́ла -ы m. & f., ду́рань -ня m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
◎ Ку́ндля ’дурань, балван’, параўн. літ. kundulis ’хто захутаны’ (Сл. паўн.-зах., 2, 571). Насуперак аўтарам слоўніка бел. і літ. словы не маюць нічога агульнага. Бел. кундля < польск. kundel ’дварняк, дурань, балван’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ідыёт
(лац. idiota, ад гр. idiotes = невук)
1) чалавек, хворы на ідыятыю;
2) перан. дурань, тупіца.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
балва́н, ‑а, м.
1. Вылепленая або высечаная з якога‑н. матэрыялу фігура чалавека. Насупраць ганка стаяў вылеплены Мсціславам снегавы балван. Караткевіч.
2. Лаянк. Дурань. І раптам Валодзю нясцерпна захацелася прымусіць гэтых балваноў выцягнуцца перад ім. Новікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разню́ніцца, ‑нюнюся, ‑нюнішся, ‑нюніцца; зак.
Разм. неадабр. Распусціць нюні, расхныкацца. — Ну чаго... Чаго вы ўсё ходзіце за мною па пятах? — падняў .. [Грыша] прыпухлабарвовы твар. — Ніхто мне не трэба! — Д-дурань... — пачаў заікацца Хмурэц. — Разнюніўся, як дзяўчо... Місько.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
clot1 [klɒt] n.
1. згу́стак, камя́к
2. med. тромб
3. BrE, infml ду́рань, ёлупень, до́ўбень, абэ́лтух
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
boob1 [bu:b] n.
1. infml жано́чыя гру́дзі
2. BrE недарэ́чная памы́лка, ля́псус
3. AmE ду́рань, ёлупень
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
апяча́таць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Забараніць доступ да чаго‑н., наклаўшы сургучную пячатку. Апячатаць кватэру. □ [Макаль:] — Я прасядзеў гадзіны паўтары, як дурань, на лесвіцы, а пасля пайшоў дахаты, узяў сургуч, шнурок, медны пятак і апячатаў.. [Чапруковы] дзверы. Рамановіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)