прапра́ўнучка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Дачка праўнука ці праўнучкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́ўнучка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Дачка ўнука ці ўнучкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уну́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Дачка сына або дачкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

grand duchess

вялі́кая княгі́ня (такса́ма жо́нка кня́зя), герцагі́ня f. (жо́нка або́ дачка́ ге́рцага)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Падскро́бак ’апошні сын або дачка’ (Шат., Сл. ПЗБ, Інстр. I), ’апошні снег’ (Інстр. I), падскрэ́біш ’малы хлеб з астаткаў цеста; апошні сын або дачка’, падскрэ́буш ’саскрэбенае цеста з дзяжы, што засталося на закваску’ (Сцяшк. Сл.), падскро́бка, падскрэ́бка, пыдскрэ́бка ’маленькая булка з астаткаў цеста’ (ТС). Да падскрабаць < скрабці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вікантэ́са ’жонка або дачка віконта’ (БРС). Да віконт (гл.). Запазычана з рус. виконтесса, франц. vicomtesse.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бая́рышня, ‑і; Р мн. ‑шань; ж.

Гіст. Незамужняя дачка баярына (у 1, 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кляно́вік, ‑у, м.

Разм. Кляновы сок. І дачка з гладыша п’е кляновік нагбом. Аўрамчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маркграфі́ня, ‑і, ж.

Гіст. Тытул правіцельніцы маркграфства (у 1 знач.); жонка ці дачка маркграфа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́чкавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дачка (у 1 знач.), дачкі (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)