Недаве́рак ’той, хто не верыць’ (Бяльк., ТСБМ): Niedawierki każuć, szto czerwiaka zubatocza niema na świeci (Пятк. 2), ’дысідэнт, не адной веры’ (Нас.), недавя́рак ’недаверлівы чалавек’ (Сцяц.), ’злыдзень, прахвост’ (дзярж., Нар. сл.), укр.недові́рок ’рэнегат; малаверны’, польск.niedowiarek ’няверны, ерэтык, адшчапенец; няверуючы, атэіст; малаверны чалавек’. Здаецца, што тут аб’ядналіся розныя па паходжанню словы; адны з іх утвораны ад не давяраць або з больш ранняга спалучэння не да веры (польск.nie do wiary) ’цяжка паверыць’, якія маглі з’явіцца самастойна ў кожнай з моў, іншыя запазычаны з польскай мовы, куды, як мяркуецца, трапілі з чэш.nedověrek ’ерэтык, адступнік’ (параўн. Урбаньчык, ZPSS, 1988, 457).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
басурма́н
(цюрк. busurman, ад musulman = мусульманін)
1) уст. чалавек іншай веры, іншаземец;
2) лаянк. несумленны чалавек.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
блюзне́р
(польск. bluźnierz)
чалавек, які ганьбіць, зневажае бога, святых, догматы веры або што-н. дарагое, паважанае.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
шама́н
(эвенк. saman = узбуджаны чалавек)
чараўнік, знахар у народаў, рэлігія якіх засноўваецца на веры ў духаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
professor
[prəˈfesər]
n.
1) прафэ́сар -а m.; выкла́дчык -а m.
2) вызна́вец -ўца m. (ве́ры)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
пя́льцы, ‑аў; адз.
Прыстасаванне для вышывання ў выглядзе рамы, на якую нацягваецца і замацоўваецца тканіна. [Дзіміна] пайшла, непрыкметна захапіўшы з тумбачкі кошык з вязаннем і пяльцы Веры Антонаўны.Карпаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэспе́кт, ‑у, М ‑кце, м.
Уст. Пашана, павага. Верабей, як-ніяк, меў, як кажуць, рэспект да Веры Ігнатаўны, і яна не помніць, каб у чым-небудзь ёй адмаўляў.Пестрак.
[Фр. respect.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
АНІМАТЫ́ЗМ
(ад лац. animatus адушаўлёны),
вера ў безасабовую адушаўлёнасць прыроды або асобных яе частак і з’яў; характэрная рыса першабытных рэлігій. Аніматызм адрозніваюць ад гілазаізму і анімізму, ад веры ў асабовых нематэрыяльных істот (духаў).
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
упа́дачны, ‑ая, ‑ае.
Які бывае пры ўпадку ў якой‑н. галіне грамадскага жыцця. Упадачны стан капіталістычнай прамысловасці.// Які характарызуецца адсутнасцю актыўнасці ў чым‑н., веры ў што‑н. Упадачны настрой.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)