Verbum

аста́нне, ‑я, н.

Тое, што і развітанне. Прасілі на астанні перадаць паклон Маскве. Броўка. [Храпавіцкі:] — Э, давайце ўжо на астанні па чарцы.. на дарогу. Мурашка.

запы́ханы, ‑ая, ‑ае.

Змораны, з цяжкім шумным дыханнем (ад шпаркай хады, бегу і пад.). Калі збіраліся ўжо садзіцца на вазы, з’явілася запыханая Анежка. Броўка.

знепрыто́мнець, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Страціць прытомнасць. Карпавіч на міг расплюшчыў вочы, павёў імі па людзях, але, знясілены, зноў апусціў павекі і знепрытомнеў. Броўка.

прыстрэ́лачны, ‑ая, ‑ае.

Які прызначаецца, служыць для прыстрэлкі. Праз колькі хвілін загучалі другія ўдары, быццам першы быў прыстрэлачны, а цяпер пачынаўся беглы агонь. Броўка.

студзі́цца, студзіцца; незак.

1. Астуджвацца, ахалоджвацца. Яшчэ ноччу затурыў [Езуп] усе бутэлькі ў возера і спусціў у ваду. Няхай студзяцца. Броўка.

2. Зал. да студзіць.

цымбалі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Музыкант, які іграе на цымбалах. Там, у зборышчы квяцістым, Хоць да вечара скачы... Два калгасных баяністы, цымбалісты, скрыпачы. Броўка.

во́клік, ‑у, м.

Выгук; словы, якімі аклікаюць. Радасны воклік. □ З-пад рэчкі Пагулянкі данесліся няясныя воклікі, і Анежка здагадалася, што там сягоння працуе моладзь. Броўка.

алья́с, ‑у, м.

Шматгадовая травяністая трапічная расліна сямейства лілейных з тоўстымі прадаўгаватымі калючымі лістамі; алоэ. На вокнах, як і раней, стаяў рагаты калючы альяс. Броўка.

забудава́ць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; зак., што.

Заняць пад будынкі які‑н. участак зямлі. Гэта была прыгожая мясціна, якую Каспар забудаваў пасля вызвалення ад немцаў. Броўка.

кудла́ціць, ‑лачу, ‑лаціш, ‑лаціць; незак., каго-што.

Разм. Рабіць кудлатым. Кудлаціць валасы. □ І раптам, калі налятаў вецер і кудлаціў вершаліны дрэў, Алеся апаноўвала трывога. Броўка.