ку́дра Невялікі лясок, група дрэў, якія стаяць асобна (Стаўбц.).

□ ур. Кудра Стаўбц.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

apart

[əˈpɑ:rt]

adv.

асо́бна; паасо́бку; збо́ку

Keep the dogs apart — Трыма́й саба́к паасо́бку

to stand apart from the others — стая́ць наўздалёк ад і́ншых

to live apart from one's family — жыць асо́бна ад сям’і́

•

- All joking apart!

- apart from that

- fall apart

- set some money apart for

- take apart

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Спры́чча ‘здарэнне’ (Жд. 1). Не можа разглядацца асобна ад пры́чча ‘хвароба, немач’, гл. пры́тча (< *pritъča ‘выпадак’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дэташэ́

(фр. détaché = аддзелены)

здабыванне кожнага гуку асобна плаўным рухам смычка ў час ігры на музычных інструментах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

éinzeln

1.

a адзі́нкавы; асо́бны; адзіно́кі

2.

adv асо́бна, паасо́бку

im ~en — у прыва́тнасці

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

◎ Наатскоце, на атскоце ’на некаторай адлегласці, асобна, далей’ (Нас.). Хутчэй за ўсё ўтворана ад адскок, адскочыць, гл. скака́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бага́ж, ‑у, м.

1. Рэчы пасажыра, падрыхтаваныя для перавозкі. // Запакаваныя рэчы, якія бярэ пасажыр з сабою. Ручны багаж. // Пра спосаб адпраўкі рэчаў асобна ад пасажыра. Здаць рэчы ў багаж.

2. перан. Запас ведаў, эрудыцыя. Ідэйны багаж. Творчы багаж. Багаж ведаў.

[Фр. bagage.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

*Паядынкам, ст.-бел. поединкомъ, поедынкомъ ’паасобку, асобна’ (1578 г.) запазычаны са ст.-польск. pojedynkiem ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 200).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

разде́льно нареч.

1. (отдельно) асо́бна, паасо́бна; раздзе́льна;

2. (по частям, чётко) раздзе́льна, выра́зна;

произнести́ что́-л. разде́льно вы́мавіць што-не́будзь раздзе́льна (выра́зна).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

паасо́бку, прысл.

1. Па адным, не разам. Гаварыць з кожным паасобку. □ Скончыўшы гаварыць, Лясніцкі саскочыў з воза і пайшоў у натоўп, вітаючыся паасобку з добра знаёмымі калгаснікамі. Шамякін.

2. Асобна, разлучыўшыся. — Ну што, можа і праўда нам лепш жыць паасобку, — згадзілася Раечка. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)