паўава́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае форму паўавала. Паўавальнае акно.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Catherine wheel [ˈkæθrɪnˌwi:l] n.

1. агняво́е ко́ла, феерве́рк

2. archit. кру́глае акно́

3. куля́нне «ко́лам»

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

падаконнік; акно (перан.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

фіра́нка

(польск. firanka, ад ням. Fürhang)

аздобная заслона на акно, звычайна з празрыстай тканіны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

манса́рдавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да мансарды. Мансардавае акно.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зашто́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.

Завесіць шторай. Зашторыць акно.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папо́ўскі, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае адносіны да папа, належыць папу. Вопратка на .. [Гарасіме] была не то папоўская, не то дзякоўская. Чарнышэвіч. Напроці школы і папоўскі дом быў — акно ў акно. Калюга.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сту́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні; -нуты; зак.

1. Ударыць, звычайна са стукам.

С. кулаком па стале.

2. Пастукаць у дзверы або акно, каб адчынілі.

У акно ціха стукнулі.

3. каго (што) і без дап. Нанесці ўдар каму-н.

С. па карку.

4. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Наступіць, надысці; мінуць, споўніцца (пра час, падзеі; разм.).

Мне стукнула сорак. (безас.).

◊

Стукнуць у галаву; галаву стукнула каму — нечакана прыйшла думка.

|| незак. сту́каць, -аю, -аеш, -ае (да 1 і 2 знач.).

|| наз. сту́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Буке́нніца ’аканіца’ (Нас.). З *аб‑акен‑ніца (да акно́; параўн. бако́нка, буко́нка, буко́нніца).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

О́кліна ’глыбокае месца на балоце’ (Сл. Брэс.). Параўн. рус. смал. о́клины ’багна на месцы былых азёр’ (Мат. СОС). Перыферыйны характар гэтага слова для асноўнай беларускай тэрыторыі сведчыць аб яго старажытнасці: о́кліна < *о́кніна (во́кніна) у выніку дысіміляцыі н‑н > л‑н. У сваю чаргу *о́кніна (во́кніна) утворана ад акно, як зы́біна ад зыб (параўн. Сцяцко, Афікс. наз., 42, дзе зыбіна — аддзеяслоўнае ўтварэнне). Гл. акно́ 2 ’глыбокае месца ў балотных крыніцах і азёрах’ і вокнішча ’акно ў балоце’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)