practical [ˈpræktɪkl] adj.
1. практы́чны (у розных знач.);
practical experience практы́чны во́пыт, пра́ктыка;
a practical woman практы́чная/дзелава́я жанчы́на;
How much practical experience of working with computers do you have? Які ў вас практычны вопыт у рабоце з камп’ютарамі?
2. практы́чны, зру́чны; кары́сны; мэтазго́дны;
a practical table зру́чны стол
3. істо́тны, рэа́льны;
practical schemes рэа́льныя пла́ны
4. факты́чны; цяпе́рашні
♦
for all practical purposes практы́чна, факты́чна
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
reach2 [ri:tʃ] v.
1. дасяга́ць, дахо́дзіць (да чаго-н.); даязджа́ць;
reach the summit of the mo untain дабра́цца да вяршы́ні гары́;
The sum total reaches hundred francs. Агульная сума складае сто франкаў.
2. праця́гваць, выця́гваць; распасціра́ць;
reach one’s hand across the table працягну́ць руку́ праз стол
3. дастава́ць, браць; дацягну́цца (да чаго-н.);
I saw him reach for the gun. Я бачыў, як ён схапіўся за зброю.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
zasiąść
зак.
1. сесці;
zasiąść do stołu — сесці за стол;
zasiąść na tronie — узысці на трон;
2. do czego засесці, сесці за што;
zasiąść do pracy — сесці за працу
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
zastawić
зак.
1. заставіць; загрувасціць;
zastawić pokój meblami — заставіць пакой мэбляй;
2. расставіць;
3. залажыць, аддаць у залог;
zastawić w lombardzie — залажыць у ламбардзе;
zastawić stół — накрыць на стол
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
спуска́нне ср.
1. в разн. знач. спуска́ние; опуска́ние;
2. разг. ва́лка ж.;
3. сба́вка ж.;
4. спуска́ние, све́шивание;
5. перен. спуск м.; проще́ние;
6. стол. фугова́ние; подго́нка ж.; приго́нка ж.;
7. испуска́ние;
1-7 см. спуска́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Моняла, мо́няло ’марудны чалавек’ (драг., стол., Нар. лекс.), монятысь ’павольна рабіць’ (драг., Лучыц-Федарэц), укр. монятися ’мяцца, марудзіць, кешкацца’, рус. алан. моньжа ’вялы, хілы, хворы’, ’маруда’, ’п’яны чалавек’, арх. моня ’непаваротлівая, ціхая дзяўчына’. Няясна. Фасмер (2, 651) дапускае, што, магчыма, слова паходзіць ад імя Моня < Митрофан. Непераканаўча. Магчыма, што лексема моня паходзіць з народных вераванняў. Параўн. літ. mõnas ’лясун’, mõnai ’чары’ і іншыя слав.: польск. zmora, паўд.-слав. mora, бел. мана́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
засла́ць I сов. засла́ть; (куда-л. далеко — ещё) усла́ть;
з. на Камча́тку — засла́ть (усла́ть) на Камча́тку;
з. груз не па прызначэ́нні — засла́ть груз не по назначе́нию
засла́ць II сов.
1. застла́ть, застели́ть;
з. стол абру́сам — застла́ть (застели́ть) стол ска́тертью;
з. ло́жак — застла́ть крова́ть;
2. (покрыть сплошь) устла́ть;
з. даро́гу кве́ткамі — устла́ть доро́гу цвета́ми;
3. перен. застла́ть, заволо́чь;
дым ~ла́ў дрэ́вы — дым застла́л (заволо́к) дере́вья;
нясце́рпны боль тума́нам ~ла́ў яму́ во́чы — невыноси́мая боль тума́ном застла́ла ему́ глаза́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́валіць 1, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., каго-што.
1. Пераварочваючы, прымусіць выпасці, упасці. Вываліць седакоў з саней.
2. што. Разм. Выйсці, выехаць натоўпам. Тры суседнія вёскі: Некрашы, Баркі і Міцькі, як згаварыўшыся, вывалілі ў лес. Лобан.
3. што. Вылажыць, высылаць што‑н. адкуль‑н. Вываліць на стол усё, што было ў кішэнях. // перан. Расказаць пра што‑н. з усімі падрабязнасцямі.
4. што. Разм. Высунуць. Вываліць язык.
вы́валіць 2, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.
Зрабіць шляхам валення (пра сукно).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адзе́цца, адзенуся, адзенешся, адзенецца; зак.
1. Надзець на сябе вопратку. [Лабановіч] кінуў скрыпку на стол.. і, момант падумаўшы, адзеўся, узяў палку і пайшоў. Колас. Гушка прыйшоў у хату, сеў, радасна адчуваючы спачын, пасля вымыўся, адзеўся ў лепшую адзежыну. Чорны. // Апрануцца кім‑н. Адзецца дзедам-марозам.
2. Набыць сабе неабходнае адзенне. Хто ж адзецца, пракарміцца Паможа? Дзе падзецца, прытуліцца, Мой божа? Купала.
3. перан. Пакрыцца чым‑н. (звычайна — лісцем, травой і пад.). Лес з раніцы адзеўся ў казачную квецень інею. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пастая́лец, ‑льца, м.
Уст. Той, хто часова наймае ў каго‑н. жылое памяшканне, кватэру; кватарант. [Альбіне] няблага дапамагалі сыны і дочкі, усю гародніну сваю ебывала на рынку, пастаяльцы плацілі за кватэру. Ракітны. Сваё нежаданне пусціць у хату пастаяльца, якому толькі і трэба, што стол ды цішыня, яна вытлумачыла тым, што чалавек — не муха, яму і паесці трэба, а не толькі сядзець за сталом і пісаць. Навуменка. Невялікі радыёпрыёмнік, які прынёс быў Астап свайму вымушанаму пастаяльцу [камісару], зусім ажывіў хату. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)